Met de “race” Laos uit..

De dag na de Gibbon zijn we vertrokken naar Luang Prabang. Voor deze reis hebben we 2 dagen uitgetrokken omdat we met de slowboot zijn gegaan. Dit is een lange smalle boot met allemaal autostoelen/banken aan boord als zitplaats en zoals het woord slow al zegt, deze boot neemt zijn tijd. De eerste dag hebben we 10 uur over de Mekong rivier gevaren om vervolgens in het dorpje Pak Beng te slapen. De dag erna hebben we nog eens 7 uur gevaren. Tijdens de lange tocht hebben we genoten van mooie het uitzicht, de serie Alcatraz, wat boeken en gekletst met mede passagiers. Al met al waren deze uren zo voorbij. Wat wel bijzonder was dat we met bijna de gehele groep van de Gibbon samen deze boottocht hebben gedaan, een gemêleerd gezelschap van een Canadees, Australiër en Ieren. Na 2 dagen op een boot kwamen we aan in Luang Prabang. De eerste dag in deze mooie stad hebben we een rondwandeling gedaan, veel kloosters, tempels en oude gebouwen. Sabine heeft zelfs de kans gekregen om met een monnik te praten wat vrij uniek is, hij was vooral nieuwsgierig naar Sabine en Sabine naar hem. De volgende dag hebben we een motor gehuurd en zijn we de omgeving van Luang Prabang gaan bezichtigen en dan vooral de watervallen. De eerste waterval was enorm, honderden liters water stortte letterlijk naar beneden. We konden ook lekker afkoelen in een van de vele poelen die de waterval bieden, waaronder 1 met een touw waardoor je van een hoogte het water in kon springen. Een andere poel had zelfs de luxe van een voetbehandeling door de lokale vissen (In Nederland betaal je er voor en hier is het gewoon gratis).  De tijd begon een beetje te dringen omdat we ook de andere waterval nog wilde zien, dus snel weer op de motor en gas erop. Na wat zoekwerk kwamen we aan bij de rivier, hier moesten we de boot nemen naar de andere waterval. Aangezien we zo laat waren was het loket voor het kaartje al gesloten en waren alle toeristen al vertrokken. We hadden dus letterlijk de hele waterval voor ons zelf, hoezo luxe!. Na wat gepoedel en vooral heerlijk genoten van de rust, kwamen er ook nog wat locals hun avondmaal bij elkaar zoeken (krabben) om zich daarna lekker te gaan wassen in het water. Omdat het bijna donker begon te worden hebben we snel de boottocht gemaakt om daarna terug te keren naar Luang Prabang. De dag erna hebben we niet veel uitgespookt omdat Sabine last had van een terugkerende blaasontsteking, toch maar even naar de apotheek geweest voor antibiotica. Voor 10 pillen betaal je maar liefst 0,80 cent. Dus arm werden we er ieder geval niet van en ze hielpen ook nog! De volgende dag hadden we een bus geregeld naar Vang Vieng. Na een rit van 6 uur met de nodige vertraging omdat ze in Laos houden van de laotime (alles op zijn gemak) en kotsmisselijk van alle bochten (we hebben nog nooit een weg gezien met meer bochten dan rechte stukken) kwamen we aan in Vang vieng. Vang vieng was vorig jaar de party place to be, dit mede omdat je met een band de rivier kon afgaan en kon stoppen bij verschillende barretjes  om vervolgens strontbezopen  de tocht weer kon voortzetten. Helaas is dit niet meer mogelijk omdat er meerdere mensen door de drank en drugs gewond zijn geraakt en zelfs zijn overleden daardoor is het nu meer een spookstad.. Nu kan je het dorpje meer omschrijven als een spookstad. Dood en doodstil, overal kroegen en restaurant maar geen bezoekers. In dit dorp zijn we langer gebleven omdat Michael het stokje had overgenomen van Sabine. Michael was goed ziek, vooral last van de poep-eritisch en van de moe-ertisch. Uiteindelijk na wat dagen gekluisterd aan bed hebben we toch nog kunnen genieten van de tubbing, niet met de bars maar gewoon rustig op een bandje over de rivier.  Top! In dit dorpje kwamen we ook weer mensen tegen van de Gibbon. Sam, Brian en Joel (aussie, Ier en Canadees). De dag na de tubbing zijn we vertrokken met de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Deze stad is vooral overgenomen door de vele expats en dan vooral de fransen zijn goed vertegenwoordigd. Dit komt mede omdat het vroeger in fransen handen was en dit kun je weer terug zien in de gebouwen, straatnamen (avenue) en het eten. Vooral met het eten waren we blij, na lang namaak brood gegeten te hebben. Hebben we nu eindelijk kunnen genieten van ECHT stokbrood en zelfs van een croissantje. Volop genieten. Helaas kon Michael iets minder genieten van het eten omdat hij nog steeds last had van zijn buik.  Toch maar besloten om even langs een dokter te gaan. In de LP stond dat er een arts was via de Franse ambassade. Wonder boven wonder sprak de arts zelfs Nederlands. Michael kreeg antibiotica en stoppers om de poep-ertisch tegen te gaan en om de bacterie te doden.  Die dag samen met Joel, Sam en Brian omdat we ze weer met toeval tegen kwamen, lekker gelegen bij een zwembad om even tot rust te komen. We hebben Vientiane ook nog op de Nederlandse manier ontdekt door lekker even op de fiets te stappen, even wat anders dan het vele wandelen wat we toch iedere dag wel doen. Ook hebben we ons reis vastgelegd naar Vietnam. Een slaapbus van maar liefst 23 uur. Hoe deze busrit verlopen is, vertellen we in ons volgende verhaal!

P.s. Om alle zorgen en ongerustheid over Michael bij jullie te ontnemen.. Na een 2^de bezoek aan de dokter in Vietnam gaat het stukken beter met hem! J