Over de mooiste weg van Vietnam, The Ho Chi Min Trail.

We gingen Cat Ba eiland verlaten, samen met onze motors hebben we de ferry gepakt naar het vaste land. Deze ferry gaat maar een paar keer per dag en wij hadden hem bijna moeten missen.  Ons bed was zo lekker warm dat we iets te laat vertrokken. Wij dus in ‘ volle vaart ‘ richting de ferry, met de gedachte dat we hem toch niet zouden halen.  Wonder boven wonder lag hij er nog en konden we mee.  Onderweg naar Nimh Bimh zagen we veel schade van de tyfoon, bomen die omgewaaid waren, daken tot hele gebouwen die weg waren, grote metalen reclame borden waarvan niks meer over was en ga zo maar door. Op zo´n moment ben je toch ff blij dat alles goed is afgelopen en heb je medelijden met al die mensen die getroffen zijn! In Vietnam is een verzekering toch een ander begrip als bij ons. Aangezien het onze 2^de dag lange afstand rijden was in Vietnam hebben we nog niet volop kunnen genieten van al het moois. Het is toch net wat anders rijden dan bij ons. Na een lange dag kwamen we goed en wel aan in Nimh Bimh. Toen wij zaten te eten kwam er nog een blanke op een motor aanrijden genaamd Ian van 39 jaar. We raakte er mee aan de praat en de afspraak was al snel gemaakt om de volgende dag samen naar het nationaal park te gaan. De rit ernaar toe bleek een erg mooie te zijn door kleine dorpjes en rijstvelden. We hadden ons alleen vergist in de afstand en dan vooral de kilometers die je aflegt per uur (MAX 50 km p.u), waardoor we in het donker aankwamen. Niet iets wat je hier wilt doen op deze wegen, hobbel de bobbel.  Ian had blijkbaar ons gezelschap gewaardeerd en vroeg of hij ons mocht vergezellen op de Ho Chi Min trail. Hij kende namelijk deze route niet en wij vonden dat geen bezwaar. De Ho Chi Min trail is vooral bekend in de oorlog, omdat het een smokkelroute was van het noorden naar het zuiden. De Amerikanen hadden dit ook door en hebben deze weg gebombeerd totdat er volgens ons geen bom meer was. (elke dag zo’n 500 x). Deze weg is letterlijk hemels omdat er bijna geen vrachtverkeer rijdt en alle toeristenbussen deze weg ook vermijden (deze rijden allemaal over de highway 1).

We zijn niet te vroeg begonnen want het beloofd een paar lange dagen te worden. Op de HCMT (Ho Chi Min trail) zijn geen echt grote steden en je neemt deze weg echt puur omdat het mooi rijden is en je het echte Vietnam wilt zien. Deze dag moesten we eerst een stuk Hw1 nemen en deze is soms echt gekke werk! Het is DE snelweg van Vietnam en dit is ook gelijk de slechtste weg. Met gaten, kuilen, troep en veel verkeer. Van alle kanten vliegen ze langs je op maar de grote bussen blijven soms gewoon eng! Als ze de kans krijgen drukken ze je gewoon van de weg… Na deze vermoeiende weg kwamen we eindelijk aan op een rustige voor weg van de HCMT en dit was al echt genieten. Voor dat het donker was wilde we al een hotel hebben dus  zijn we vlak voor het begin van de HCMT trail gestopt in een klein dorpje waar ze volgens ons nog nooit buitenlanders hadden gezien. Iedereen zwaaide en er kwam zelfs een vrouw naar buiten met een kindje op haar arm en die MOESTEN we even over het bolleke aaien. Niemand sprak Engels en hotels waren er ook niet te vinden. Na lang zoeken en veel vragen hadden we er eentje gevonden. Wat het zoeken lastig maakte was dat ze hotel alleen in het Vietnamees neerzetten, ene kant natuurlijk logisch er komen nooit toeristen. Nu kwam uitdaging 2, eten zien te vinden. Na weer wat rond gereden te hebben dachten we er eentje gevonden te hebben.  Deze kon ons alleen slang als vlees aanbieden en als je zag hoe dat eruitzag begreep je meteen dat we dit aanbod hadden afgeslagen. Een eindje verder op vonden we wel iets en met handen, voeten en geluiden hebben we noodle-soep met kip kunnen bestellen. Ook hier bleek weer hoe lief mensen in Vietnam zijn want ze kwam steeds met andere dingen aan die we moesten proeven. Ons gezelschap was ook voor hen een hele ervaring. Na het eten wilden we lekker een filmpje kijken en dan gaan slapen maar dit liep toch even wat anders… Opeens stond er naast ons hotel midden op straat een groot gekleurde tent met harde muziek en voordat we het door hadden stonden we met wodka in onze handen midden op de dansvloer tussen de Vietnamezen. Het bleek nog een feest te zijn voor een bruidspaar dat op 19 september getrouwd was (als we het goed begrepen) en het was toch echt al eind oktober. Nadat ongeveer iedereen wel een keer aan ons had gezeten of voor ons had gedanst vonden wij het de hoogste tijd worden om weer te gaan want het feest begon meer een feest voor/om ons te lijken. Met de piep nog in onze oren gingen we maar snel slapen.

De morgen was al snel en nu ging het dan toch echt beginnen de HCMT! Vanaf de eerste meters zag je gelijk dat het anders was dan we tot nu toe gereden hadden. Het was rustig en de omgeving was adembenemend!! Alleen maar rijstvelden met bergen op de achtergrond of grote meren. Het was gewoon een genot om op te mogen rijden. (Bekijk straks maar de foto’s) Je kon ook goed merken op de weg dat ze nooit toeristen zagen want we hebben vermoed ik meer gezwaaid naar mensen dan de koningin met Koninginnedag. Je zou der bijna een lamme arm van krijgen. Haha. De uren vlogen voorbij en om 4 uur was het al weer tijd om een hotel te gaan zoeken. Gelukkig wisten we nu de Vietnamese betekenis want ook nu stond er nergens HOTEL.  Op precies 5 meter afstand van ons hotel kreeg Michael een klapband. Gelukkig was het dus midden in een dorpje en kost een nieuwe band maar liefst 9 hele eurotjes. In dit dorp was het ook weer met handen en voeten eten bestellen en dit keer hadden we het voor elkaar gekregen om rijst met kip te bestellen wat overigens erg lekker was. Na het eten moesten we helaas weer wat anders doen dan uitbuiken. We konden op muggen jacht.. Wij schatten dat we toch zeker 45 muggen hebben vermoord met zo’n drieën en we denken dat het er ook zeer komisch heeft uitgezien hoe wij door die kamer heen vlogen. Alles bleek gelukkig niet voor niks geweest te zijn want geen van ons drie is die nacht geprikt.

In de morgen hadden we wel alle 3 moeite met opstarten. Het was al de 5^de dag achter elkaar dat we lang aan het rijden waren maar ook vandaag verzachte de route alles. Deze dag moesten we meer door bergen rijden en dat maakte het rijden nog mooier. Ian heeft wel 100x gezegd dat die blij was dat die ons was tegen gekomen want dit had hij voor geen goud willen missen. We hadden het zo uitgekiend dat we aan het einde van de dag uit zouden komen bij een iets grotere plaats (Dong Hoi) met strand, zodat we daar 1 dag konden gaan bijtanken aan het strand. Het was geen Toeristen plaats maar er was 1 restaurant waar ze westers eten verkochten en na 3 dagen rijst en noodlesoep konden we dat wel gebruiken! We hebben deze avond welverstaan 4 pizza, 4 hamburgers, een stuk kip en spring rolls op! Best schandalig maar wat was dat lekker zeg.

Uitslapen stond als eerst op het programma voor vandaag. Nadat we dit gedaan hadden zijn we eerst weg geweest met Sabine haar motor. Deze lekte nog steeds olie en dit zorgde voor minder vermogen wat erg lastig was in de bergen. We hebben dit probleem al vaker laten nakijken bij kleine “shopjes” langs de weg maar dit hielp steeds maar een aantal uur. Nu deden we het anders en brachten we hem naar een officiële Yamaha dealer in de hoop dat zij het wel konden oplossen. Michael wilde er perse bij zijn om te zien dat we niet werden opgelicht en zo kon hij zien wat het probleem was en Sabine en Ian zijn lekker naar het strand gegaan. Helaas was de zon er niet maar was het vooral lekker om gewoon even te relaxen.  Na 1,5 uur klungelen aan de motor bleek het om een het zelfde ringetje te gaan dat ergens anders op dag 1 al hadden vervangen maar het bleek niet het juiste maat te zijn… Gelukkig hadden ze hier wel het juiste ringetje en was het probleem nu wel voor goed opgelost! Het hele grapje kosten uiteindelijk inclusief een nieuw voorspatbord, en verse olie 12 euro. Nu vragen jullie je af nieuw voorspatbord?? Nou die was ze op onverklaarbare wijze ook nog kwijt geraakt onderweg! (vrouwen achter het stuur?!)  Vrouwen achter de stuur en dan vooral blonde vrouwen zien ze niet vaak dat blijkt wel aan de vele kopjes die constant omdraaien.Na dit alles is Michael ook nog ff naar het strand gegaan maar zwemmen kon hier niet. De stroming was hier zo sterk dat ze dit ons afraden om te gaan doen.  In de avond hebben we nog in een lokale kroeg voetbal zitten kijken en toen was het weer tijd om te gaan slapen want een lange rit over de HCMT stond weer op ons te wachten. We gaan nu richting Dong Ha rijden en dit stond centraal in de oorlog maar hier hebben we het de volgende keer wel over want anders worden de verhalen wel erg lang..

De verhalen duren soms iets langer. Dit omdat we niet altijd de puff hebben om te type. Fulltime reizen is toch zwaarder van je verwacht! 🙂