De laatste ritjes van Vietnam..

Vandaag stond op het programma de bergpas van Nha trang naar Dalat. Deze bergpas wordt als geweldig en mooi omschreven, dus wij konden hem moeilijk vermijden. Na een minuut of 30 rijden kwamen we aan bij de bergpas en hoewel het mooi moest zijn zagen wij vooral 1 ding, de dreigende wolken. NIET WEER zeiden we maar steeds tegen elkaar. We reden naar de wolken toe  en na een bocht reden we er weer van weg. We hoopten dat we het zo de hele weg vol konden houden maar helaas was dat niet het geval. Het begon te regen en omdat we de bergen in gingen werd het ook kouder.  Op een gegeven moment reden we zelfs in de mist. Het mooie van de route was zo wel weg want je zag niks. Doordat we ook nog super voorzichtig moesten rijden, zag je niks van de omgeving. Na ongeveer 2 uur werd het eindelijk droog en kregen we het weer een stukje warmer. Langs de weg zijn we maar een kom warme noedelsoep gaan eten, want we werden maar niet warm. Gelukkig konden we wel weer verder rijden in de zon. Nu schoot het allemaal meer op en konden we er iets meer van genieten. Na een tijdje waren we eindelijk opgedroogd maar dit was van korte duur. De klote regen had ons weer gevonden en hup we waren weer doorweekt. Een heel stuk later dan gepland kwamen we aan in Dalat. We zijn snel een Hotel in gedoken, om meteen onder de warme douche staan om het wat warmer te krijgen. Wat hadden wij het koud… Zou je toch niet verwachten in Vietnam!

Dalat was ons niet gezind. De volgende morgen wilde we weg rijden maar de motor van Michael had er geen zin in. Tijdens het rijden haperde die steeds en zo konden we echt niet gaan rijden. GVD nog 2 ritjes te gaan en nu gaat die zeuren. Nou dan maar richting een shopje. Na 3 uur wachten en wat nieuwe onderdelen rijker deed hij het weer. Het bleek aan mijn contactslot te liggen??!! Ze hebben er een nieuw contactslot in geplaatst. Achja wat maakt het uit we konden eindelijk verder.  Van onze planning was niks meer over en zo zie je, plannen heeft tijdens onze reis geen enkele zin!!  Ons doel was om zover mogelijk te komen zodat we de laatste dag minder kilometers hoefde te rijden. De weg hielp hier niet echt aan mee. Deze was me een gaten kaas een goudse zou er jaloers op zijn. Voordat we het in de gaten hadden was het al weer tijd om een dorpshotel te gaan zoeken.

Toen kwam de laatste rit eraan nog zo’n 150 KM naar ons einddoel Ho Chi Minh City. Dit keer hadden we geen last van de regen maar van de zon! (tis ook nooit goed haha) De zon was zo verschrikkelijk scherp dat zelfs onze al te bruine huid kon verbranden. De stad Ho Chi Minh is zo immens groot en zo druk dat het nog een hele klus ging worden om het gedeelte te vinden waar we wilde zitten. We gingen de weg vragen aan een man en deze stelde gelijk voor om voor een kleine vergoeding de weg te wijzen. Dit aanbod hebben we ook gelijk aangenomen en in plaats van 2 uur zoeken en vragen waren we er nu in 10 minuten. Heerlijk! Eenmaal een hotel gevonden parkeerde we de motoren en dat betekende ook gelijk het einde van dit avontuur. Na 6 weken een vierkante kont te creëren vonden we het ook wel fijn maar toch ook weer heel jammer. Het is zo’n mooi avontuur geweest en we hebben zoveel mee gemaakt! Al met al is het TOP geweest dat we dit verschrikkelijk mooie land met zo’n vriendelijke bevolking zo bereisd hebben.

Er lag nog wel 1 uitdaging in het verschiet en dat is de motoren verkopen. We hadden een flyer gemaakt en deze door de straten en bij hostels en bars opgehangen. Ook hebben we ze op internet gezet en wat bleek? Het stroomde mailtjes. Vooral Sam (van Sabine) was in trek en deze was ook als eerste verkocht en niet veel later was ook Brain (van Michael) verkocht. We hadden ze gewoon binnen 24 uur verkocht en nog goed geld gevangen ook nog. Sam bleef in HCMC en Brain werd netjes weer terug gebracht naar Hanoi. Het was toch wel een opluchting dat we ze zo snel verkocht hadden want anders moesten we langer blijven.

Even wat feitjes:

• We hebben in totaal bijna 3000 km gereden (parijs naar Moskou) met 2 motoren van ieder 275 euro.
• Sam heeft 5 keer en Brain 6 keer bij een shopje gestaan.
• Nieuwe onderdelen:  Brain heeft een nieuw contactslot, 2 nieuwe banden, 2 nieuwe voetsteuntjes, 2 lasbeurten en nog wat kleine onderdelen. Sam heeft 3 keer de zelfde pakking kregen waarvan de laatste eindelijk de correcte was, een nieuw voorspatbord, nieuwe olie en wat laswerk.
• Sam heeft 1 keer het wegdek gekust en Brain niet.
• Naar schatting hebben we 135 liter om in totaal 6000 km te rijden.
• Het klinkt veel allemaal maar al met al hebben we echt geluk gehad en hebben weinig problemen gehad. Ze hebben ons vooral veel plezier en vrijheid gegeven.

Toen we s’ avond aan het eten waren kwamen we in gesprek met 2 Nederlanders. En wat bleek, Maarten kwam uit Wijchen en Ilse uit Rijkevoort (naast Wanroij) en ze woonde in Nijmegen, blijkt de wereld toch ineens heel klein. Het werd alleen nog bijzonderder want er bleek nog een Nederlander naast ons te zitten en deze man had in Berg en dal gewoond. Haha zit je daar aan de andere kant van de wereld! Samen met Ilse en Maarten zijn we Michaels verjaardag gaan vieren tot in de late uurtjes. De volgende avond zijn we nog met ze gaan bowlen en schijnbaar werken katers en bowlen erg goed samen want Michael gooide een score van 178! Haha. In HCMC hebben we verder nog het oorlogsmuseum bezocht wat best indrukwekkend was! Voor Sabine moesten we een nieuwe jas zoeken want de oude was gesneuveld tijdens het wegdek kussen. Toen was het tijd om dit mooie land in te gaan ruilen voor (s)Cambodia maar dit is voor de volgende keer!