We kunnen nog geen afscheid van hem nemen..

Na het afscheid met Anneke zouden we nog enkele dagen in Lima blijven om te bepalen waar we naar toe zouden rijden en vooral hoe. We hadden namelijk besloten om niet terug te rijden naar Chili om El Mundu daar te verkopen, dit vanwege verschillende redenen. Het kosten ons ontzettend veel tijd en we zouden precies dezelfde dingen zien die we al eerder hadden gezien. Daarnaast was de kans op een koper nog onzeker en bij een Chileen zouden we waarschijnlijk alleen een fooitje krijgen. Daarnaast het idee om met de bus verder te moeten trok ons ook niet echt dus de keus was snel gemaakt. De vraag was nu alleen waar gingen we El Mundo verkopen of dumpen? Ons plan werd om naar Colombia te rijden om de auto daar te verkopen.

Voordat we naar een Ecuador zouden gaan hadden we nog twee bestemmingen op het programma staan. Ondanks dat we al veel Inca kneut hadden gezien, konden we het niet laten om ons zelf nog 1x te trakteren met een ‘uniek’ bouwwerk. Dit bouwwerk stond in de stad trujillo, de stad zelf is geen reet aan maar ja, je moet er iets voor over hebben om een ‘uniek’ bouwwerk te bewonderen. Het bouwwerk is niks meer dan een ruïne, zoals alle anderen. Wat maakt dit bouwwerk nou zo bijzonder, tsjaaa?!  Wat kunnen we er over vertellen…  In onze ogen was het weer het zoveelste inca kneut en het viel ons daardoor tegen. Zoals wij dat kunnen liepen we er binnen 30 minuten doorheen. Tuurlijk het had zo zijn bijzonderheden; het was gebouwd aan de zee, het was ooit bedolven onder het zand en het had mooie reliëfs. Helaas kon het ons niet meer bekoren. Na toch echt de laatste Inca bezichtiging besloten we om naar een klein vissersdorpje te gaan om vis te gaan eten en vooral te genieten van de zee. Het dorp was pittoresk en het strand was toegankelijk voor onze buggy El Mundo.  Op het strand kwamen we nog twee mensen met eigen vervoer tegen. Een gigantisch grote Amerikaanse camper, natuurlijk weer een frans gezin en een 4×4 met campertop. Toen we de 4×4 aan het bekijken waren kwam de eigenaar van de auto even met ons babbelen. Hij bleek een Belg te zijn die al twee jaar met zijn auto de wereld aan het overrijden was. Totaal was hij van plan om 9 jaar weg te blijven!! Hij kwam vanuit Colombia en daardoor konden we mooi wegenkaarten en de nodige tips uit wisselen. Uiteindelijk zijn we samen nog gaan uiteten om nog wat langer wereld verhalen te delen met elkaar. Omdat we in trujillo toch niks te doen hadden behalve dan de ruïne te bekijken hadden we tijd genoeg om één van onze mini dromen waar te maken. Namelijk  opzoek te gaan naar een ticket voor de GALAPAGOS EILANDEN!  Wonder boven wonder vonden we een ticket die erg goedkoop was. Normaal betaal je a 400 voor een ticket en wij hadden de ticket weten te bemachtigen voor 200. Helemaal gelukkig! WIJ GAAN NAAR DE GALAPAGOS EILANDEN!!!
De volgende morgen zouden we naar het surfers mecca van Peru gaan,  Mancora. Toen we daar de volgende dag aankwamen was het vooral een zweeftevenbende, iedereen liep zonder shirt, de vrouwen zonder beha en de kledingstijl was vooral erg ‘HIPpisch’. Gelukkig vonden we een erg leuk surfershostel met ons eigen bamboe hutje, met het strand op loopafstand. De dagen dat we hier waren hebben we vooral genoten van even NIKS doen. Heerlijk mensen kijken en ze vooral in onze eigen taal flink afkraken. Nadat we geen stress meer hadden ( Ja, reizen kan soms net zo zwaar zijn als werken) stond de overgang tussen Peru en Ecuador op het programma.

Grens overgangen kosten altijd tijd maar dit keer koste het veel tijd omdat er van ons verwacht werd dat we van elk papiertje een kopie zouden maken. Dus moesten we opzoek naar een kopieermachine. Nu bleek er gewoon een houten kioskje om de hoek te zitten met alleen een kopieermachine erin. Blijkbaar toch gouden handel. Na alles ingeleverd te hebben werd El Mundo nog even gecheckt en kon het gezoek echt beginnen. Want bij veel grensovergangen kun je een verzekering kopen maar bij deze helaas niet. Ze vertelde ons dat we dit in het volgende dorp konden regelen. Maar ja waar koop je die? Na wat vraag werk kreeg we vooral te horen dat ze ons niet begrepen. Uiteindelijk kwam de politie ons helpen en kregen we een verwijzing naar een bank. Bij de bank aangekomen kregen we te horen dat er geen mogelijkheid was voor het verzekeren voor een maand maar een jaar was geen probleem.  Dit was op zich niet zo’n probleem maar van de prijs vielen we van onze stoel. Ze vroegen 390 dollar voor een jaar en dat waren we dus echt niet van plan. Dus de keus was snel gevallen dan maar rijden zonder verzekering tot de volgende grote stad Guayaquil.  Deze stad  heeft niet veel te bieden, iedereen is hier alleen om een vlucht te pakken naar de Galapagos eilanden. We waren 2 dagen eerder in deze stad als gepland dus hadden tijd zat om voor El Mundo een verzekering te vinden. Na de hele stad wel drie keer doorgelopen te zijn en honderd keer NEE, kwamen we eindelijk aan het eind van de stad een klein kantoor tegen wat ons wilde helpen. Hier konden we ons laten verzekeren voor wel 5,45 dollar voor een maand. Hoezo een koopje! Na de verzekering moesten we ook nog regelen dat El Mundo een stalling kreeg voor het aantal dagen dat wij op Galapagos waren. Na wat onderhandelingspogingen kregen we het niet voor elkaar om tot een deal te komen. Uiteindelijk kregen we wat hulp van ons hoteleigenaar en kon El Mundo gestald worden voor 15 dagen voor 70 euro. Alles was geregeld en de dag van de vlucht was aangekomen. In de vroege uurtjes moesten we ons melden voor ons budget avontuur op de galapagos eilanden. We hebben er zin in!!!!!

Category: Ecuador, Peru
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.You can leave a response, or trackback from your own site.
3 Responses
  1. Sheilah says:

    Galapagos eilanden, ik ben benieuwd!! Vooral naar de fotos 🙂

Leave a Reply Reactie annuleren