Adiós Carretera Austral.

Dit keer waren ze van al onze spullen afgebleven en konden we in de morgen Coyhaique verlaten. We hadden besloten om niet de volledige Carretera austral naar Villa O’Higgins te rijden. De keus was gevallen op de laatste overgang die per auto te bereiken is, dit is bij de plaats Cochrane. We zouden anders 200km naar Villa O’Higgins moeten rijden om vervolgens weer 200km dezelfde weg terug te rijden en dat leek ons een beetje overbodig. Nu hadden we nog 350km ruta 7 met hobbels voor de boeg met als tussenstop Rio Tranquilo. Ondanks dat de weg soms echt vreselijk was, was het toch puur genieten! De omgeving waar wij in reden was zo fantastisch. Van meren met blauwer dan blauw water  met rijen van witte bergtoppen daar achter tot bergen met 10 verschillende soorten kleuren. Dit zorgde voor veel oehh en ahh’s tijdens het rijden, veel momenten waar geen woorden voor zijn.

Eenmaal in Rio Tranquilo gingen we op zoek naar een mooie plaats om wild te kamperen. Deze vonden wij in een zijweg pal langs het meer. Er was niemand te bekennen, heerlijk! Toen de tent stond zijn we hout gaan sprokkelen voor ons kampvuur. We hadden genoeg hout gevonden om 24 uur te kunnen stoken dus we begonnen vroeg en we wilde alles ophebben. Dit werd dus een heerlijke lange avond met een groot kampvuur. Eenmaal in de tent begon het helaas te regenen en dit heeft letterlijk ruim 24 uur geduurd zonder op te houden. Wat een verschil met de dag ervoor.. Eerst wilde we deze dag gaan gebruiken om naar de een gletsjer te gaan en de marmergrotten te bekijken. Aangezien je voor de marmergrotten ruim 2 uur in een open  bootje zit vonden wij dat geen top idee en wandelen in de regen is ook niet onze hobby. We zijn dus maar veilig droog in ons tentje blijven liggen om films te kijken. Rond een uur of 4 vonden wij dat we er toch even uit moesten en daarom zijn we naar het “dorpje” gegaan. Toen we daar aankwamen konden wij onze ogen niet geloven. Herinneren jullie nog de motor van Michael in Vietnam? De motor die iedereen uitlachten omdat die oud was en een “homo” mandje had? Nou zo’n motor stond daar dus bepakt en bezakt met een Iers kenteken. Wij kwamen in gesprek met Sean, de bestuurder van de 26 jaar oude Honda cup 90cc. Om zijn verhaal nog bijzonderder te maken, hij reed met de kleine Honda van Alaska (noord Canada) naar Ushuaia (zuidelijkste puntje van Argentinië) en dat is in totaal 43.000km! (tijdens het schrijven kunnen we trouwens melden dat hij het gehaald heeft). In een restaurantje spraken we verder met hem en daar zat hij met Nacho, een fransman die de wereld rondreed op een ‘normale’ motor.  Ze waren hun kleren aan het drogen voor het vervolg van hun tocht. Eenmaal vertrokken waren we nog echt even verbaasd. We hadden niemand zo gek geschat om deze rit op zo’n kleine motor te doen. Toen we weer droog in onze tent lagen, gingen de series en films weer aan en bleven we maar hopen dat het droog ging worden. In de morgen bleken onze gebeden gehoord te zijn. Het was eindelijk gestopt met regenen.

Nu het droog was konden wij eindelijk naar de marmergrotten. Het water van dit meer heeft door de vele jaren heen grotten gecreëerd in de rotsen. Wij hebben ons laten vertellen dat dit zeker de moeite waard was om te bezichtigen. Uiteindelijk zaten we samen met twee oude Duitse opatjes in een klein bootje en gingen we de hoge golven tegemoet. Onze kapitein bracht ons in 35 minuten bij de eerste grotten. En eerlijk is eerlijk, het was een goeie tip geweest want de boot rit op de hoge golven was super leuk en de grotten waren ook echt mooi om te zien. De tour bracht ons ook in de grotten, het leek soms net of iemand met de hand de grot had uitgebeiteld, erg indrukwekkend. Wat ons ook verbaasde was de kleur van het water, zo blauw hadden we het beide nog nooit gezien. Na een uur en vele foto’s later gingen we weer terug en toen werd het pas echt leuk. Onze kapitein had waarschijnlijk nog wat op het vuur laten staan want hij had het gas er goed op zitten. De golven waren ook veel hoger en op een gegeven moment konden we onze lach bijna niet meer houden. Voor de 2 opatjes werd het namelijk allemaal teveel en ze werden beiden door 1 golf van hun plankje gegooid en zo lagen ze met hun benen omhoog op hun rug in de boot. Helaas konden we niet hardop lachen maar het was gewoon te komisch om te zien hoe ze daar samen lagen. We hebben ze maar weer terug op hun plankie gehesen en zo kon we de terugvaart vervolgen maar helaas wel iets rustiger.

Na het gestuiter op het water moesten wij nog onze laatste 115km hobbelen op ruta 7 naar Cochrane. De natuur maakte het overigens wederom geweldig om te rijden. Toen we in Cochrane aankwamen waren we beide blij dat zowel wij als El Mundo de Carretera Austral hadden overleefd zonder al teveel kleerscheuren. Toch een hele prestatie van een auto die slechts 3500 euro heeft gekost. Maar laten we niet te vroeg juichen want hij moet nog zo’n 18.000 km meer rijden. Haha. Al met al hebben we enorm genoten van dit avontuur op de Carretera Austral. Soms werd je helemaal gek van de weg maar we hebben hem overwonnen en we hebben fantastische dingen gezien en meegemaakt!

In Cochrane zelf is niet veel te beleven maar toch vielen we even in een verbazing. Kun je je voorstellen dat je naar de supermarkt gaat en aan de vrouw achter de balie vraagt, “Doe maar een kilo kaas, 2 karbonades, 3 aardappelen en een shotgun alstublieft.” Nou hier, bijna aan het einde van de wereld is dat blijkbaar geen probleem. In de lokale supermarkt zagen wij een vitrine met verschillende jachtgeweren, 2 shotguns, meerdere revolvers en een 9mm pistool. Geen idee hoe het werkt met eventuele vergunningen maar aangezien het in een supermarkt was verwachten wij daar niet al te veel van.

Na al deze indrukken op deze geweldige route was het al weer tijd om Chili tijdelijk in te ruilen voor Argentinië. Om het onderste stuk van Chili te bereiken moet je namelijk of met de boot van Puerto Montt gaan of over de weg door Argentinië. Wij hadden voor de laatste optie gekozen alleen of het ons ging lukken wisten we niet want helaas hadden wij nog steeds niet de juiste papieren van onze auto. Hierdoor mochten we eigenlijk niet de grens over van Chili maar dat was een zorg voor de volgende dag en een mooi stuk voor ons volgende verhaal.