Archive for the Category » Laos «

Met de “race” Laos uit..

De dag na de Gibbon zijn we vertrokken naar Luang Prabang. Voor deze reis hebben we 2 dagen uitgetrokken omdat we met de slowboot zijn gegaan. Dit is een lange smalle boot met allemaal autostoelen/banken aan boord als zitplaats en zoals het woord slow al zegt, deze boot neemt zijn tijd. De eerste dag hebben we 10 uur over de Mekong rivier gevaren om vervolgens in het dorpje Pak Beng te slapen. De dag erna hebben we nog eens 7 uur gevaren. Tijdens de lange tocht hebben we genoten van mooie het uitzicht, de serie Alcatraz, wat boeken en gekletst met mede passagiers. Al met al waren deze uren zo voorbij. Wat wel bijzonder was dat we met bijna de gehele groep van de Gibbon samen deze boottocht hebben gedaan, een gemêleerd gezelschap van een Canadees, Australiër en Ieren. Na 2 dagen op een boot kwamen we aan in Luang Prabang. De eerste dag in deze mooie stad hebben we een rondwandeling gedaan, veel kloosters, tempels en oude gebouwen. Sabine heeft zelfs de kans gekregen om met een monnik te praten wat vrij uniek is, hij was vooral nieuwsgierig naar Sabine en Sabine naar hem. De volgende dag hebben we een motor gehuurd en zijn we de omgeving van Luang Prabang gaan bezichtigen en dan vooral de watervallen. De eerste waterval was enorm, honderden liters water stortte letterlijk naar beneden. We konden ook lekker afkoelen in een van de vele poelen die de waterval bieden, waaronder 1 met een touw waardoor je van een hoogte het water in kon springen. Een andere poel had zelfs de luxe van een voetbehandeling door de lokale vissen (In Nederland betaal je er voor en hier is het gewoon gratis).  De tijd begon een beetje te dringen omdat we ook de andere waterval nog wilde zien, dus snel weer op de motor en gas erop. Na wat zoekwerk kwamen we aan bij de rivier, hier moesten we de boot nemen naar de andere waterval. Aangezien we zo laat waren was het loket voor het kaartje al gesloten en waren alle toeristen al vertrokken. We hadden dus letterlijk de hele waterval voor ons zelf, hoezo luxe!. Na wat gepoedel en vooral heerlijk genoten van de rust, kwamen er ook nog wat locals hun avondmaal bij elkaar zoeken (krabben) om zich daarna lekker te gaan wassen in het water. Omdat het bijna donker begon te worden hebben we snel de boottocht gemaakt om daarna terug te keren naar Luang Prabang. De dag erna hebben we niet veel uitgespookt omdat Sabine last had van een terugkerende blaasontsteking, toch maar even naar de apotheek geweest voor antibiotica. Voor 10 pillen betaal je maar liefst 0,80 cent. Dus arm werden we er ieder geval niet van en ze hielpen ook nog! De volgende dag hadden we een bus geregeld naar Vang Vieng. Na een rit van 6 uur met de nodige vertraging omdat ze in Laos houden van de laotime (alles op zijn gemak) en kotsmisselijk van alle bochten (we hebben nog nooit een weg gezien met meer bochten dan rechte stukken) kwamen we aan in Vang vieng. Vang vieng was vorig jaar de party place to be, dit mede omdat je met een band de rivier kon afgaan en kon stoppen bij verschillende barretjes  om vervolgens strontbezopen  de tocht weer kon voortzetten. Helaas is dit niet meer mogelijk omdat er meerdere mensen door de drank en drugs gewond zijn geraakt en zelfs zijn overleden daardoor is het nu meer een spookstad.. Nu kan je het dorpje meer omschrijven als een spookstad. Dood en doodstil, overal kroegen en restaurant maar geen bezoekers. In dit dorp zijn we langer gebleven omdat Michael het stokje had overgenomen van Sabine. Michael was goed ziek, vooral last van de poep-eritisch en van de moe-ertisch. Uiteindelijk na wat dagen gekluisterd aan bed hebben we toch nog kunnen genieten van de tubbing, niet met de bars maar gewoon rustig op een bandje over de rivier.  Top! In dit dorpje kwamen we ook weer mensen tegen van de Gibbon. Sam, Brian en Joel (aussie, Ier en Canadees). De dag na de tubbing zijn we vertrokken met de bus naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Deze stad is vooral overgenomen door de vele expats en dan vooral de fransen zijn goed vertegenwoordigd. Dit komt mede omdat het vroeger in fransen handen was en dit kun je weer terug zien in de gebouwen, straatnamen (avenue) en het eten. Vooral met het eten waren we blij, na lang namaak brood gegeten te hebben. Hebben we nu eindelijk kunnen genieten van ECHT stokbrood en zelfs van een croissantje. Volop genieten. Helaas kon Michael iets minder genieten van het eten omdat hij nog steeds last had van zijn buik.  Toch maar besloten om even langs een dokter te gaan. In de LP stond dat er een arts was via de Franse ambassade. Wonder boven wonder sprak de arts zelfs Nederlands. Michael kreeg antibiotica en stoppers om de poep-ertisch tegen te gaan en om de bacterie te doden.  Die dag samen met Joel, Sam en Brian omdat we ze weer met toeval tegen kwamen, lekker gelegen bij een zwembad om even tot rust te komen. We hebben Vientiane ook nog op de Nederlandse manier ontdekt door lekker even op de fiets te stappen, even wat anders dan het vele wandelen wat we toch iedere dag wel doen. Ook hebben we ons reis vastgelegd naar Vietnam. Een slaapbus van maar liefst 23 uur. Hoe deze busrit verlopen is, vertellen we in ons volgende verhaal!

P.s. Om alle zorgen en ongerustheid over Michael bij jullie te ontnemen.. Na een 2de bezoek aan de dokter in Vietnam gaat het stukken beter met hem! J

 

 

 

Category: Laos  One Comment

TARZAN & JANE.

Vanuit Luang Namtha hebben we een VIP mini-bus genomen richting het plaatsje Huay Xai. Deze VIP mini-bus zou de volgende ochtend om 08.00 ons ophalen bij ons hostel. Uiteindelijk na enige vertraging kwam de bus ons ophalen. De chauffeur had blijkbaar nog niet ontbeten en vroeg of hij nog even wat mocht eten, ach ja dachten wij….we hebben de tijd waarom niet! Het ontbijt bleek al snel een grote maaltijd te worden en toen het eten op was maakte hij nog geen haast om te gaan. Onze geduld begon op te raken, uiteindelijk kwam de chauffeur met het excuus dat hij op iemand moest wachten en dat dit nog wel een uur ging duren. JA HALLO, dit was niet de afspraak. Wij dus terug naar ons hostel waar meteen de chauffeur werd gebeld. Al gauw kwam de aap uit de mouw. Wat bleek onze chauffeur had helemaal geen rijbewijs, hij kon ons dus niet naar Huay xai brengen dit mede vanwege politiecontrole. Dus we moesten wachten op een chauffeur met een rijbewijs. Uiteindelijk nog wat gewacht vertrokken we met de rijbewijs loze chauffeur door het dorp op zoek naar een chauffeur met rijbewijs. Uiteindelijk vonden we onze een chauffeur en kon de rit worden voortgezet. Na een kamikaze rit omdat onze chauffeur zo laat mogelijk wilde remmen in de bochten bereikte we het busstation van Huay Xai. Eigenlijk zouden we afgezet worden in de stad maar onze chauffeur was al weer vertrokken voordat we ook maar iets konden zeggen. Er stonden meerdere tuk tuks maar die vroegen te veel geld voor de korte afstand. We waren al genaaid door onze chauffeur en de tuk tuks deden net zo hard mee. Dus tassen op de rug en lopen maar. Het probleem was dat we geen idee hadden waar we heen moesten. Uiteindelijk op goed gevoel de duimen omhoog en uiteindelijk stopte al vrij snel een cement wagen. Die wilde ons wel een stuk op weg helpen. Na een korte rit werd ons uitgelegd dat het cement geloosd moest worden. Bij het lossen van het cement kwam er een oudere man naar ons toe die een beetje Engels sprak en hij vroeg waar we heen wilde. Wij aangegeven dat we naar Huay Xai wilde maar dat waren we al volgens hem. Hij kon ons wel naar Thailand brengen. (Thailand is aan de andere kant van de rivier). Na honderd keer uitleggen dat we in Laos wilde blijven, gaven we het op. Ons tassen maar weer op de rug en lopen maar. Onderweg meerdere keren gevraagd maar niemand kon ons helpen. De lucht begon steeds donkerde te worden dus we begonnen ons enigszins druk te maken dat we hier niet droog van afkwamen. Gelukkig zagen we in de verte tuk tuks en die wisten waar we heen wilde. En we zaten nog niet in de tuk tuk en de hemel barste open. Hadden we toch ff geluk! Uiteindelijk kwamen we aan bij onze bestemming. HUAY XAI!

Huay Xai is niet meer dan een straat en er is niet veel te beleven, iedere reiziger komt hier voor de GIBBON EXPERIENCE daarom waren wij hier ook! Het probleem was alleen de weersvoorspellingen, het zou de komende dagen alleen maar regenen. Na wat getwijfel hebben we toch 1 dag gewacht en hebben we uiteindelijk de GIBBON geboekt voor 5 oktober. In dit kleine plaatsje kwamen we meerdere bekenden reizigers tegen, je loopt toch vaak dezelfde mensen tegen het lijf, waaronder onze Italiaan die een wereldreis maakt zonder vluchten! Nieuw doel voor ons haha.

Het is vrijdagochtend en daar gaan we dan!! Na een korte introductie over de gibbon vertrokken we met 9 man richting de jungle. Eerst in een tuk tuk om vervolgens over te gaan in een 4×4 en dat niet zonder reden. We werden namelijk afgezet midden in de jungle en de “weg” was half weggeregend en zat vol bandensporen van soms wel 50cm diep. Op sommige stukken was het zo stijl en slecht dat we allemaal eruit moesten om de auto naar boven te duwen. Dit op zich was al een hele ervaring. Na 2 uur rijden en ploegen kwamen we aan in een village, onze eindbestemming. Onze groep werd opgedeeld in tweeën en wij gingen verder samen met 2 Canadezen (Joel en Taylor). Gelukkig bleken we samen ook nog is een gouden combinatie te zijn want we hebben ons super vermaakt met ze! Na de splitsing moesten we eerst 3 uur lopen voordat we de eerste zipline (kabelbaan) hadden maar dat was het zeker waard. Wij gaan jullie proberen uit te leggen hoe het is om in een klimharnas, met een gangetje of 40 km aan een kabel te glijden die gemiddeld 500 meter lang is en waarbij je ook nog ruim 100 meter boven de jungle zweeft. VET, GAAF, COOL, BIJZONDER, ONGELOFELIJK en ga zo maar ff door!!! De eerste dag hebben we ongeveer een zipline of 8 gedaan en je kan er gewoon geen genoeg van krijgen. Even om jullie een beeld te geven hoe je van zipline naar zipline gaat. Je gaat met de zipline van heuvel naar heuvel en na elke zipline moet je ongeveer 5 tot 20 min lopen om bij de volgende te komen en zo kun je dus van berg naar berg door de jungle.

Het bijzondere aan de gibbon experience is dat je in een tree house slaapt en geloof ons, dat zijn niet de “Lullige” huisjes die wij vroeger maakte in bomen. Dit zijn tree houses die 70 meter boven de grond hangen met uitzicht over de halve jungle en sommige hebben zelfs 2 etages. Het is een hotelkamer die je NOOIT meer in je leven zult krijgen. Ook poepen zal nooit meer het zelfde zijn… Waar je het thuis in het kleinste kamertje van het huis doet, hadden we hier in ons tree house toilet het mooiste uitzicht over de jungle, met beneden kijkend de diepte van de adembenemende hoogte. Misschien nog wel het meest bizarre van alles is dat de treehouse verschillende faciliteiten heeft, kranen, douche en drinkwater! Het eten werd altijd gemaakt in de keuken, die altijd in verbinding stonden met een zipline naar ons treehouse, hier sliepen onze gidsen ook. Het eten was erg lekker, iedere dag maar weer. Onze gidsen deden iedere dag maar weer de moeite om op de gekste manieren terug te keren naar de keuken. Altijd een geweldig gezicht om te zien.

Na een lange dag wandelen en zipline hebben we samen met Joel en Taylor spelletjes gespeeld om zo de avond met ze allen door te komen. Heeft dit avontuur alleen maar mooie dingen? Nee! In ons treehouse waren wij niet de enige bewoners, naast ons, sliepen er ook: vleermuizen, kakkerlakken (de Muppet family genaamd) en spinnen zo groot als je hand. Gelukkig waren de ratten op vakantie. We moeten zo maar zeggen je slaapt niets voor niets in de jungle. Wij sliepen namelijk op de bovenste verdieping en rond een uur of 1 s ’nachts begon het mega hard te regenen en helaas was het dak niet helemaal waterdicht met als gevolg dat alles ons bed in regende. Prive zwembad? Uiteindelijk toch maar naar beneden gevlucht maar ook daar was bijna alles nat. Precies naast Joel en Taylors bed was nog een droog stukje, uiteindelijk zijn we daar maar gaan slapen. Het was helaas niet de nacht van Sabine. Zij was tijdens de nacht ziek geworden en heeft daardoor zo goed als niet geslapen met als gevolg dat ze s’ morgens niks waard was. We waren even bang dat de gibbon er voor ons op zat maar in overleg met de vriendelijke Canadezen hadden we besloten dat Sabine nog even kon blijven slapen en dat we om 12 uur zouden vertrekken naar het volgende Tree house. Deze morgen hebben Sabine en Taylor nog een beetje bijgeslapen en is Michael samen met Joel en de gidsen wat ziplines afgegaan. Na de lunch in ons ‘oude’ treehouse zijn we vertrokken. De zipline vanuit ons tree house was wel verstaan angstaanjagend. Je moest je kont op een plateau buiten het tree house plaatsen waardoor je voeten meters boven de grond bengelde en dan moest je je laten gaan…DOODENG! Na deze adrenaline rit konden we ons tocht voortzetten door de jungle, vergezelt met bloedzuigers. Na een tocht van 4 uur kwamen we aan bij de waterval, onze verkoeling na deze ‘zware’ tocht. Wat was Sabine blij dat ze het overleefd had en wat waren de anderen trots dat ze het had gehaald. Na onze cooling down kregen we een tweede douche, deze kwam regelrecht uit de hemel. Onze lunch werd verplaatst naar de keuken van het tweede tree house, een huis in the middle of nowhere. Gelukkig zijn de buien hier van tijdelijke aard en kon de tocht voortgezet worden naar ons laatste treehouse. Hier werd de avond ingeluid met een warm avondmaal met rijstwijn en natuurlijk BEER LAO. Onze gidsen sliepen voor het eerst in een tree house voor hun dus ook een onvergetelijke ervaring. Om onze laatste avond leuk af te sluiten werden de spelletjes weer uit de tas gehaald. Nu waren we met een groter gezelschap. Na eerst een vermakelijk bordspel (snakes and ladders) werd het wel bekenden “Kerstenspel” gespeeld, in de naam van de Canadezen bekend als de “cherry-game”. Voor diegene die niet weten wat dit is, het is een kaartspel wat al generaties wordt gespeeld in de familie Kersten-Klaassen en nu eindelijk wereldwijd gaat. Het is een soort UNO, maar dan met gewone kaarten. Je moet elkaar zoveel mogelijk proberen te pesten. Na enige uitleg begon het pesten in ons tree house. Onze gidsen hadden het spel snel door en genoten van het pesten. De glimlach op hun gezicht was niet meer van hun gezicht af te krijgen. Na de nodige spelletjes ging iedereen voldaan naar bed. De volgende ochtend stond het ontbijt al vroeg op ons te wachten en toen we wakker werden waren onze gidsen druk bezig met het “Kerstenspel”. Hoe vaak gaat dit spel nu worden uitgelegd in de wereld?!

Na het ontbijt stonden de laatste ziplines op het programma. Één van de ziplines die we deden was het langste van allemaal wel verstaan 600 meter lang. Een adembenemende rit vol met adrenaline. Helaas kwam het eind in zicht en moest de tocht worden voorgezet naar het dorp zonder ziplines. We kwamen onderweg nog wel een zwarte ‘cobra’ tegen, helaas hebben wij hem niet zelf mogen spotten omdat we achteraan liepen maar onze gids die vooraan liep was doodsbang mede omdat hij zo groot en giftig bleek. Onze gids die achteraan liep schrok na deze ervaring van elk blaadje, echt lachwekkend om te zien. Na een tocht door blubber (heel veel blubber), oversteken van rivieren (soms tot aan je heupen), door de rijstvelden met veel bloedzuigers en veel adembenemende uitzichten kwamen we aan in het dorp. Moe maar voldaan. Onze kleren en vooral onze schoenen konden we in de rivier nog even wassen en de laatste bloedzuigers konden we daar achterlaten voordat we onze rit weer terug zetten richting de ‘beschaafde’ wereld in onze 4×4. De weg terug was er niet beter op geworden mede door de regen, maar wonder boven wonder hebben we alle heuvels beklommen zonder vast te komen zitten. Het laatste stuk moesten we alleen lopen omdat blijkbaar de auto er niet kon komen. Ach ja we hadden zoveel gelopen dit kon er ook nog wel bij. Na 3 dagen in de jungle kan een warme douche een verademing zijn en kan een bed zo lekker voelen . Voor iedereen die ooit de behoefte heeft om Laos te bezoeken, doe de GIBBON EXPERIENCE, het is veel geld maar dubbel en dwars waard! Het is een avontuur waar wij nog vaak met veel plezier aan terug zullen denken.

Category: Laos  5 Comments

Goodbye China and hellooooo Laos.

Eindelijk, ik heb mijn ‘diploma’ officieel via een Skype verbinding in ontvangst mogen nemen. Mijn begeleidend docent sprak mooie woorden over mijn proces. Eindelijk kreeg ik de lof waar ik al jaren op zat te wachten. Na een erg korte nacht mede omdat de diploma-uitreiking pas om 3 uur s’nachts eindigde, zaten we al in de vroegte in de bus naar Jinghong.  Een bus rit van 10 uur.  De busrit verliep soepel, onderweg Chinese films gezien (We konden het niet verstaan, maar we begrepen wel waarover het ging) en meerder stops gehad waardoor de 10 uur prima te overbruggen was. 10 uur is voor ons een peulenschil geworden na alle treinritten in China. Toen we in Jinghong waren aangekomen was het even zoeken geblazen. De tuk-tuk drivers en taxi chauffeurs wilde ons niet brengen, waarom is nog steeds voor ons een vraagteken. Na wat navraag stuurde meerdere mensen ons dezelfde richting op, daar uiteindelijk een tuk tuk genomen. Uiteindelijk toch uitgestapt omdat we voor ons gevoel niet goed zaten. Na nog meer navraag (Natuurlijk was de taal weer een barrière), zaten we in een taxi die wist waar hij ons moest afzetten.  Eindelijk na een uur rondrijden waren we op onze plaats van bestemming. Daar aangekomen was diegene die we hadden gemaild over ons hostel niet te bereiken, dus moesten we op zoek naar een ander hostel. Gelukkig hadden we twee opties en was de keus snel gemaakt. Toen we zaten te wachten hebben we ook kennis gemaakt met een Duits meisje, Sara, die in Kunming Chinees studeerde. De volgende dag hebben we samen met Sara onze bus tickets geregeld, daarna scheiden ons wegen weer. Die middag hebben we heerlijk gezwommen in een 4 sterren hotel achter ons hostel.  Die avond hebben we ons nog lekker laten masseren door blinden mensen. Een top afsluiting.

Zaterdagochtend was het dan zover, we gingen China verlaten en we gingen kennismaken met een nieuw land: LAOS! Dit keer een busrit van eigenlijk 6 uur. Bij aankomst bij het busstation zagen we al snel onze lokale mini-bus staan. Daar werd de aandacht van Sabine nog even getrokken naar een super klein puppy van denk ik ongeveer 4 dagen oud. Even meegespeeld voordat hij in een vogelkooi werd gestopt. De rest van de busrit hebben wij hem af en toe water gegeven want helaas Chinesen eten liever honden dan dat ze er voor zorgen.  De busrit verliep door bergen en geweldige landschappen. Helaas vond onze bus dit iets minder, want hij kreeg steeds minder vermogen en hij begon te hobbelen waardoor we uiteindelijk letterlijk de berg op kropen. De buschauffeur keek na een tijdje ook naar de motor maar wist eigenlijk niet wat die moest doen. Het enige wat die deed was een hoop gas geven maar toen we verder gingen, reden we nog steeds langzaam. Toen wisten we het zeker. Onze bus was kapot, zouden we het nog redden of stonden we zo stil midden op een berg. Na 1,5 uur hobbelen en kruipen bereikte we een dorpje waar we van bus wisselde maar toen we die bus in stapte lag de bus vol met groente en hadden we ineens plaats te weinig waardoor er mensen in het middenpad moesten gaan zitten. Op een gegeven moment kwam het grensplaatsje Mohan in zicht, hier stapte meerdere wisselgeld dames in (Om Chinees geld naar Kips te wisselen).  In Laos betalen we met kippen. Dus zie je het al voor je. Michael zijn broekzak is dus eigenlijk te klein. De bedragen zijn hier in uitgedrukt in 1000 waardoor je na het pinnen van 100 euro een miljonair bent.  Toch ook wel een fijn gevoel. Uiteindelijk vertrok de bus nog voller dan voorheen naar de grens. Hier aangekomen moesten we eerst door de Chinese douane om daar ons laatste stempel  van China te krijgen. Michael zijn paspoort werd hier binnenste buiten gekeerd omdat ze dit paspoort nog nooit eerder hadden gezien. (Michael heeft namelijk het nieuwe Nederlandse  paspoort). Na de stempels kwamen we aan in Niemandsland. Hier de bus weer in om na ongeveer 3 km weer uit te stappen om naar de douane van Laos te gaan. Wij hadden ons visum al in Jinghong geregeld waardoor we alleen maar ons stempels nog moesten hebben. Het wachten duurde lang maar uiteindelijk kregen we ons ‘welkomsstempels’. We waren in Laos!!! Uiteindelijk kwamen we na een vertraagde rit aan in het plaatsje Luang Namtha.  Zondag ochtend hebben we een motor gehuurd om de omgeving van Luang namtha te zien. We konden het weer niet laten om de grootste en zwaarste motor uit het dorp te huren en dat bleek ook wel aangezien er veel koppies onze kant opgingen als we voorbij reden. We kwamen tijdens het rijden veel authentieke dorpjes, stuppa’s, een waterval en een geweldig landschap vol met rijstvelden tegen. Helaas verliep dit avontuur ook in een klein ongeluk. Sabine heeft haar kuit verbrand aan de uitlaat van de motor. Met als gevolg een tweedegraadsbrandwond. Gelukkig was de rivier dicht in de buurt en met Sabine haar EHBO ervaring wist ze dat koelen de enige optie was. De ‘koelplek’ was een geweldige plek, rustig met allemaal locals die de was aan het doen was. Al om al toch een geluk bij een ongeluk. Midden in de rit toch even na huis gereden om zalf er op te smeren (Het wonderpotje van de familie Klaassen) om de rit te vervolgen. S’avonds de wond goed afgedekt om er toch de nodige blaren op kwamen te staan.  Die avond hadden we ook een tour geboekt voor de volgende dag, 1 dag kajakken in het nationaal park van Luang Namtha.

Maandagochtend stond ons kajak avontuur op de planning. Eenmaal aangekomen bij de rivier wat kleine oefeningen om vanuit daar de tour te gaan beginnen. Sabine voorin de kajak Michael achterin als stuurman. Tijdens de tocht bleek maar weer wat voor een goed team we zijn, want we gingen als de brandweer. Na de nodige stroomversnellingen en het bezoeken van jungle dorpjes stond onze lunch op de planning. De laatste stroomversnelling voor de lunch verliep iets anders dan gepland, want we kregen de kajak niet goed voor de stroomversnelling waardoor we op een rots belanden. Na veel gewiebel, geduw  kregen we ons zelf los. Helaas gingen we nu helemaal verkeerd de stroomversnelling in met als gevolg een nat pak. Daar lagen we dan in het water, flink hard zwemmen om uiteindelijk onze lunchplek te bereiken.  De gids ging de jungle in om onze tafel te maken van bananenblad, het eten werd op het blad gelegd.  Sticky rijst met omelet en groeten.  Met een volle buik kon onze tocht voortgezet worden.  Na 30 kilometer gekajed waren we op onze eindbestemming aangekomen. Vanuit daar zouden we terug varen met een motorboot. Normaal wordt je terug gebracht met een bus maar vanwege het regenseizoen was dit niet mogelijk. Na 2 uur varen met de motorboot kwamen we moe maar voldaan aan in Luang Namtha.  Dinsdag is een rustdag om bij te komen van alle avonturen, verhalen te typen, foto’s bij te werken en te genieten van een dag zonder rennen en vliegen. Onze rustdag hebben we ook ingepland om alvast bij te tanken voor ons volgende avontuur de Gibbon Experience. Dat houdt in 3 dagen langen slingeren door bomen als tarzan (kabelbanen van 500M!!) en slapen in boomhutten. Kijk even op Youtube en je hebt helemaal een goed beeld!(http://www.youtube.com/watch?v=HNoJ1ns2sJQ) Erg vet en hebben er super veel zin in!!

Category: China, Laos  3 Comments