TARZAN & JANE.

Vanuit Luang Namtha hebben we een VIP mini-bus genomen richting het plaatsje Huay Xai. Deze VIP mini-bus zou de volgende ochtend om 08.00 ons ophalen bij ons hostel. Uiteindelijk na enige vertraging kwam de bus ons ophalen. De chauffeur had blijkbaar nog niet ontbeten en vroeg of hij nog even wat mocht eten, ach ja dachten wij….we hebben de tijd waarom niet! Het ontbijt bleek al snel een grote maaltijd te worden en toen het eten op was maakte hij nog geen haast om te gaan. Onze geduld begon op te raken, uiteindelijk kwam de chauffeur met het excuus dat hij op iemand moest wachten en dat dit nog wel een uur ging duren. JA HALLO, dit was niet de afspraak. Wij dus terug naar ons hostel waar meteen de chauffeur werd gebeld. Al gauw kwam de aap uit de mouw. Wat bleek onze chauffeur had helemaal geen rijbewijs, hij kon ons dus niet naar Huay xai brengen dit mede vanwege politiecontrole. Dus we moesten wachten op een chauffeur met een rijbewijs. Uiteindelijk nog wat gewacht vertrokken we met de rijbewijs loze chauffeur door het dorp op zoek naar een chauffeur met rijbewijs. Uiteindelijk vonden we onze een chauffeur en kon de rit worden voortgezet. Na een kamikaze rit omdat onze chauffeur zo laat mogelijk wilde remmen in de bochten bereikte we het busstation van Huay Xai. Eigenlijk zouden we afgezet worden in de stad maar onze chauffeur was al weer vertrokken voordat we ook maar iets konden zeggen. Er stonden meerdere tuk tuks maar die vroegen te veel geld voor de korte afstand. We waren al genaaid door onze chauffeur en de tuk tuks deden net zo hard mee. Dus tassen op de rug en lopen maar. Het probleem was dat we geen idee hadden waar we heen moesten. Uiteindelijk op goed gevoel de duimen omhoog en uiteindelijk stopte al vrij snel een cement wagen. Die wilde ons wel een stuk op weg helpen. Na een korte rit werd ons uitgelegd dat het cement geloosd moest worden. Bij het lossen van het cement kwam er een oudere man naar ons toe die een beetje Engels sprak en hij vroeg waar we heen wilde. Wij aangegeven dat we naar Huay Xai wilde maar dat waren we al volgens hem. Hij kon ons wel naar Thailand brengen. (Thailand is aan de andere kant van de rivier). Na honderd keer uitleggen dat we in Laos wilde blijven, gaven we het op. Ons tassen maar weer op de rug en lopen maar. Onderweg meerdere keren gevraagd maar niemand kon ons helpen. De lucht begon steeds donkerde te worden dus we begonnen ons enigszins druk te maken dat we hier niet droog van afkwamen. Gelukkig zagen we in de verte tuk tuks en die wisten waar we heen wilde. En we zaten nog niet in de tuk tuk en de hemel barste open. Hadden we toch ff geluk! Uiteindelijk kwamen we aan bij onze bestemming. HUAY XAI!

Huay Xai is niet meer dan een straat en er is niet veel te beleven, iedere reiziger komt hier voor de GIBBON EXPERIENCE daarom waren wij hier ook! Het probleem was alleen de weersvoorspellingen, het zou de komende dagen alleen maar regenen. Na wat getwijfel hebben we toch 1 dag gewacht en hebben we uiteindelijk de GIBBON geboekt voor 5 oktober. In dit kleine plaatsje kwamen we meerdere bekenden reizigers tegen, je loopt toch vaak dezelfde mensen tegen het lijf, waaronder onze Italiaan die een wereldreis maakt zonder vluchten! Nieuw doel voor ons haha.

Het is vrijdagochtend en daar gaan we dan!! Na een korte introductie over de gibbon vertrokken we met 9 man richting de jungle. Eerst in een tuk tuk om vervolgens over te gaan in een 4×4 en dat niet zonder reden. We werden namelijk afgezet midden in de jungle en de “weg” was half weggeregend en zat vol bandensporen van soms wel 50cm diep. Op sommige stukken was het zo stijl en slecht dat we allemaal eruit moesten om de auto naar boven te duwen. Dit op zich was al een hele ervaring. Na 2 uur rijden en ploegen kwamen we aan in een village, onze eindbestemming. Onze groep werd opgedeeld in tweeën en wij gingen verder samen met 2 Canadezen (Joel en Taylor). Gelukkig bleken we samen ook nog is een gouden combinatie te zijn want we hebben ons super vermaakt met ze! Na de splitsing moesten we eerst 3 uur lopen voordat we de eerste zipline (kabelbaan) hadden maar dat was het zeker waard. Wij gaan jullie proberen uit te leggen hoe het is om in een klimharnas, met een gangetje of 40 km aan een kabel te glijden die gemiddeld 500 meter lang is en waarbij je ook nog ruim 100 meter boven de jungle zweeft. VET, GAAF, COOL, BIJZONDER, ONGELOFELIJK en ga zo maar ff door!!! De eerste dag hebben we ongeveer een zipline of 8 gedaan en je kan er gewoon geen genoeg van krijgen. Even om jullie een beeld te geven hoe je van zipline naar zipline gaat. Je gaat met de zipline van heuvel naar heuvel en na elke zipline moet je ongeveer 5 tot 20 min lopen om bij de volgende te komen en zo kun je dus van berg naar berg door de jungle.

Het bijzondere aan de gibbon experience is dat je in een tree house slaapt en geloof ons, dat zijn niet de “Lullige” huisjes die wij vroeger maakte in bomen. Dit zijn tree houses die 70 meter boven de grond hangen met uitzicht over de halve jungle en sommige hebben zelfs 2 etages. Het is een hotelkamer die je NOOIT meer in je leven zult krijgen. Ook poepen zal nooit meer het zelfde zijn… Waar je het thuis in het kleinste kamertje van het huis doet, hadden we hier in ons tree house toilet het mooiste uitzicht over de jungle, met beneden kijkend de diepte van de adembenemende hoogte. Misschien nog wel het meest bizarre van alles is dat de treehouse verschillende faciliteiten heeft, kranen, douche en drinkwater! Het eten werd altijd gemaakt in de keuken, die altijd in verbinding stonden met een zipline naar ons treehouse, hier sliepen onze gidsen ook. Het eten was erg lekker, iedere dag maar weer. Onze gidsen deden iedere dag maar weer de moeite om op de gekste manieren terug te keren naar de keuken. Altijd een geweldig gezicht om te zien.

Na een lange dag wandelen en zipline hebben we samen met Joel en Taylor spelletjes gespeeld om zo de avond met ze allen door te komen. Heeft dit avontuur alleen maar mooie dingen? Nee! In ons treehouse waren wij niet de enige bewoners, naast ons, sliepen er ook: vleermuizen, kakkerlakken (de Muppet family genaamd) en spinnen zo groot als je hand. Gelukkig waren de ratten op vakantie. We moeten zo maar zeggen je slaapt niets voor niets in de jungle. Wij sliepen namelijk op de bovenste verdieping en rond een uur of 1 s ’nachts begon het mega hard te regenen en helaas was het dak niet helemaal waterdicht met als gevolg dat alles ons bed in regende. Prive zwembad? Uiteindelijk toch maar naar beneden gevlucht maar ook daar was bijna alles nat. Precies naast Joel en Taylors bed was nog een droog stukje, uiteindelijk zijn we daar maar gaan slapen. Het was helaas niet de nacht van Sabine. Zij was tijdens de nacht ziek geworden en heeft daardoor zo goed als niet geslapen met als gevolg dat ze s’ morgens niks waard was. We waren even bang dat de gibbon er voor ons op zat maar in overleg met de vriendelijke Canadezen hadden we besloten dat Sabine nog even kon blijven slapen en dat we om 12 uur zouden vertrekken naar het volgende Tree house. Deze morgen hebben Sabine en Taylor nog een beetje bijgeslapen en is Michael samen met Joel en de gidsen wat ziplines afgegaan. Na de lunch in ons ‘oude’ treehouse zijn we vertrokken. De zipline vanuit ons tree house was wel verstaan angstaanjagend. Je moest je kont op een plateau buiten het tree house plaatsen waardoor je voeten meters boven de grond bengelde en dan moest je je laten gaan…DOODENG! Na deze adrenaline rit konden we ons tocht voortzetten door de jungle, vergezelt met bloedzuigers. Na een tocht van 4 uur kwamen we aan bij de waterval, onze verkoeling na deze ‘zware’ tocht. Wat was Sabine blij dat ze het overleefd had en wat waren de anderen trots dat ze het had gehaald. Na onze cooling down kregen we een tweede douche, deze kwam regelrecht uit de hemel. Onze lunch werd verplaatst naar de keuken van het tweede tree house, een huis in the middle of nowhere. Gelukkig zijn de buien hier van tijdelijke aard en kon de tocht voortgezet worden naar ons laatste treehouse. Hier werd de avond ingeluid met een warm avondmaal met rijstwijn en natuurlijk BEER LAO. Onze gidsen sliepen voor het eerst in een tree house voor hun dus ook een onvergetelijke ervaring. Om onze laatste avond leuk af te sluiten werden de spelletjes weer uit de tas gehaald. Nu waren we met een groter gezelschap. Na eerst een vermakelijk bordspel (snakes and ladders) werd het wel bekenden “Kerstenspel” gespeeld, in de naam van de Canadezen bekend als de “cherry-game”. Voor diegene die niet weten wat dit is, het is een kaartspel wat al generaties wordt gespeeld in de familie Kersten-Klaassen en nu eindelijk wereldwijd gaat. Het is een soort UNO, maar dan met gewone kaarten. Je moet elkaar zoveel mogelijk proberen te pesten. Na enige uitleg begon het pesten in ons tree house. Onze gidsen hadden het spel snel door en genoten van het pesten. De glimlach op hun gezicht was niet meer van hun gezicht af te krijgen. Na de nodige spelletjes ging iedereen voldaan naar bed. De volgende ochtend stond het ontbijt al vroeg op ons te wachten en toen we wakker werden waren onze gidsen druk bezig met het “Kerstenspel”. Hoe vaak gaat dit spel nu worden uitgelegd in de wereld?!

Na het ontbijt stonden de laatste ziplines op het programma. Één van de ziplines die we deden was het langste van allemaal wel verstaan 600 meter lang. Een adembenemende rit vol met adrenaline. Helaas kwam het eind in zicht en moest de tocht worden voorgezet naar het dorp zonder ziplines. We kwamen onderweg nog wel een zwarte ‘cobra’ tegen, helaas hebben wij hem niet zelf mogen spotten omdat we achteraan liepen maar onze gids die vooraan liep was doodsbang mede omdat hij zo groot en giftig bleek. Onze gids die achteraan liep schrok na deze ervaring van elk blaadje, echt lachwekkend om te zien. Na een tocht door blubber (heel veel blubber), oversteken van rivieren (soms tot aan je heupen), door de rijstvelden met veel bloedzuigers en veel adembenemende uitzichten kwamen we aan in het dorp. Moe maar voldaan. Onze kleren en vooral onze schoenen konden we in de rivier nog even wassen en de laatste bloedzuigers konden we daar achterlaten voordat we onze rit weer terug zetten richting de ‘beschaafde’ wereld in onze 4×4. De weg terug was er niet beter op geworden mede door de regen, maar wonder boven wonder hebben we alle heuvels beklommen zonder vast te komen zitten. Het laatste stuk moesten we alleen lopen omdat blijkbaar de auto er niet kon komen. Ach ja we hadden zoveel gelopen dit kon er ook nog wel bij. Na 3 dagen in de jungle kan een warme douche een verademing zijn en kan een bed zo lekker voelen . Voor iedereen die ooit de behoefte heeft om Laos te bezoeken, doe de GIBBON EXPERIENCE, het is veel geld maar dubbel en dwars waard! Het is een avontuur waar wij nog vaak met veel plezier aan terug zullen denken.