Goodbye China and hellooooo Laos.

Eindelijk, ik heb mijn ‘diploma’ officieel via een Skype verbinding in ontvangst mogen nemen. Mijn begeleidend docent sprak mooie woorden over mijn proces. Eindelijk kreeg ik de lof waar ik al jaren op zat te wachten. Na een erg korte nacht mede omdat de diploma-uitreiking pas om 3 uur s’nachts eindigde, zaten we al in de vroegte in de bus naar Jinghong.  Een bus rit van 10 uur.  De busrit verliep soepel, onderweg Chinese films gezien (We konden het niet verstaan, maar we begrepen wel waarover het ging) en meerder stops gehad waardoor de 10 uur prima te overbruggen was. 10 uur is voor ons een peulenschil geworden na alle treinritten in China. Toen we in Jinghong waren aangekomen was het even zoeken geblazen. De tuk-tuk drivers en taxi chauffeurs wilde ons niet brengen, waarom is nog steeds voor ons een vraagteken. Na wat navraag stuurde meerdere mensen ons dezelfde richting op, daar uiteindelijk een tuk tuk genomen. Uiteindelijk toch uitgestapt omdat we voor ons gevoel niet goed zaten. Na nog meer navraag (Natuurlijk was de taal weer een barrière), zaten we in een taxi die wist waar hij ons moest afzetten.  Eindelijk na een uur rondrijden waren we op onze plaats van bestemming. Daar aangekomen was diegene die we hadden gemaild over ons hostel niet te bereiken, dus moesten we op zoek naar een ander hostel. Gelukkig hadden we twee opties en was de keus snel gemaakt. Toen we zaten te wachten hebben we ook kennis gemaakt met een Duits meisje, Sara, die in Kunming Chinees studeerde. De volgende dag hebben we samen met Sara onze bus tickets geregeld, daarna scheiden ons wegen weer. Die middag hebben we heerlijk gezwommen in een 4 sterren hotel achter ons hostel.  Die avond hebben we ons nog lekker laten masseren door blinden mensen. Een top afsluiting.

Zaterdagochtend was het dan zover, we gingen China verlaten en we gingen kennismaken met een nieuw land: LAOS! Dit keer een busrit van eigenlijk 6 uur. Bij aankomst bij het busstation zagen we al snel onze lokale mini-bus staan. Daar werd de aandacht van Sabine nog even getrokken naar een super klein puppy van denk ik ongeveer 4 dagen oud. Even meegespeeld voordat hij in een vogelkooi werd gestopt. De rest van de busrit hebben wij hem af en toe water gegeven want helaas Chinesen eten liever honden dan dat ze er voor zorgen.  De busrit verliep door bergen en geweldige landschappen. Helaas vond onze bus dit iets minder, want hij kreeg steeds minder vermogen en hij begon te hobbelen waardoor we uiteindelijk letterlijk de berg op kropen. De buschauffeur keek na een tijdje ook naar de motor maar wist eigenlijk niet wat die moest doen. Het enige wat die deed was een hoop gas geven maar toen we verder gingen, reden we nog steeds langzaam. Toen wisten we het zeker. Onze bus was kapot, zouden we het nog redden of stonden we zo stil midden op een berg. Na 1,5 uur hobbelen en kruipen bereikte we een dorpje waar we van bus wisselde maar toen we die bus in stapte lag de bus vol met groente en hadden we ineens plaats te weinig waardoor er mensen in het middenpad moesten gaan zitten. Op een gegeven moment kwam het grensplaatsje Mohan in zicht, hier stapte meerdere wisselgeld dames in (Om Chinees geld naar Kips te wisselen).  In Laos betalen we met kippen. Dus zie je het al voor je. Michael zijn broekzak is dus eigenlijk te klein. De bedragen zijn hier in uitgedrukt in 1000 waardoor je na het pinnen van 100 euro een miljonair bent.  Toch ook wel een fijn gevoel. Uiteindelijk vertrok de bus nog voller dan voorheen naar de grens. Hier aangekomen moesten we eerst door de Chinese douane om daar ons laatste stempel  van China te krijgen. Michael zijn paspoort werd hier binnenste buiten gekeerd omdat ze dit paspoort nog nooit eerder hadden gezien. (Michael heeft namelijk het nieuwe Nederlandse  paspoort). Na de stempels kwamen we aan in Niemandsland. Hier de bus weer in om na ongeveer 3 km weer uit te stappen om naar de douane van Laos te gaan. Wij hadden ons visum al in Jinghong geregeld waardoor we alleen maar ons stempels nog moesten hebben. Het wachten duurde lang maar uiteindelijk kregen we ons ‘welkomsstempels’. We waren in Laos!!! Uiteindelijk kwamen we na een vertraagde rit aan in het plaatsje Luang Namtha.  Zondag ochtend hebben we een motor gehuurd om de omgeving van Luang namtha te zien. We konden het weer niet laten om de grootste en zwaarste motor uit het dorp te huren en dat bleek ook wel aangezien er veel koppies onze kant opgingen als we voorbij reden. We kwamen tijdens het rijden veel authentieke dorpjes, stuppa’s, een waterval en een geweldig landschap vol met rijstvelden tegen. Helaas verliep dit avontuur ook in een klein ongeluk. Sabine heeft haar kuit verbrand aan de uitlaat van de motor. Met als gevolg een tweedegraadsbrandwond. Gelukkig was de rivier dicht in de buurt en met Sabine haar EHBO ervaring wist ze dat koelen de enige optie was. De ‘koelplek’ was een geweldige plek, rustig met allemaal locals die de was aan het doen was. Al om al toch een geluk bij een ongeluk. Midden in de rit toch even na huis gereden om zalf er op te smeren (Het wonderpotje van de familie Klaassen) om de rit te vervolgen. S’avonds de wond goed afgedekt om er toch de nodige blaren op kwamen te staan.  Die avond hadden we ook een tour geboekt voor de volgende dag, 1 dag kajakken in het nationaal park van Luang Namtha.

Maandagochtend stond ons kajak avontuur op de planning. Eenmaal aangekomen bij de rivier wat kleine oefeningen om vanuit daar de tour te gaan beginnen. Sabine voorin de kajak Michael achterin als stuurman. Tijdens de tocht bleek maar weer wat voor een goed team we zijn, want we gingen als de brandweer. Na de nodige stroomversnellingen en het bezoeken van jungle dorpjes stond onze lunch op de planning. De laatste stroomversnelling voor de lunch verliep iets anders dan gepland, want we kregen de kajak niet goed voor de stroomversnelling waardoor we op een rots belanden. Na veel gewiebel, geduw  kregen we ons zelf los. Helaas gingen we nu helemaal verkeerd de stroomversnelling in met als gevolg een nat pak. Daar lagen we dan in het water, flink hard zwemmen om uiteindelijk onze lunchplek te bereiken.  De gids ging de jungle in om onze tafel te maken van bananenblad, het eten werd op het blad gelegd.  Sticky rijst met omelet en groeten.  Met een volle buik kon onze tocht voortgezet worden.  Na 30 kilometer gekajed waren we op onze eindbestemming aangekomen. Vanuit daar zouden we terug varen met een motorboot. Normaal wordt je terug gebracht met een bus maar vanwege het regenseizoen was dit niet mogelijk. Na 2 uur varen met de motorboot kwamen we moe maar voldaan aan in Luang Namtha.  Dinsdag is een rustdag om bij te komen van alle avonturen, verhalen te typen, foto’s bij te werken en te genieten van een dag zonder rennen en vliegen. Onze rustdag hebben we ook ingepland om alvast bij te tanken voor ons volgende avontuur de Gibbon Experience. Dat houdt in 3 dagen langen slingeren door bomen als tarzan (kabelbanen van 500M!!) en slapen in boomhutten. Kijk even op Youtube en je hebt helemaal een goed beeld!(http://www.youtube.com/watch?v=HNoJ1ns2sJQ) Erg vet en hebben er super veel zin in!!