Geduld is een schone zaak!

Na de grens overgang kwamen we aan in het dorpje Puerto Natales, wij gingen naar dit dorpje met 2 redenen. De eerste reden was om de officiële papieren van de auto op te halen en de tweede reden was het nationaal park Torres del Paine.  Na wat navraag viel reden 2 af, de hikings in de Torres del Paine waren te zwaar voor de (nog steeds) niet sterke knie van Sabine en de simpele treks waren niet mooi vanwege een hevige brand die een hoop natuur heeft verwoest. De prijs-kwaliteit verhouding was dan ook niet realistisch vonden wij. Dus toen bleef alleen het ophalen van de auto papieren over.

S’morgens tijdens het ontbijt ontmoeten wij Leonie, een Duits meisje wat in Chili was voor missionaris werk. Zij wilde ons dolgraag helpen bij de Registro Civil, dit omdat zij Spaans sprak. In het begin vonden wij het niet noodzakelijk maar wat waren we blij met deze gift want het leek wel of ze met een reden aan onze ontbijttafel verscheen ! 😉

Toen we naar de Registro Civil (In Nederland het gemeentehuis) liepen waren we toch een beetje zenuwachtig en niet onterecht. Binnen vroegen we om onze papieren en er bleek weer wat verkeerd te zijn gegaan. Wat waren we blij op dat moment met onze reddende engel Leonie, want door haar kwamen we er snel achter dat ze een fout hadden gemaakt in Los Angeles bij de notaris (waar de auto op Sabine haar naam was gezet).  In Chili heb je een soort van sofinummer (Sabine heeft die aangevraagd in Santiago) dit is heel belangrijk voor het kopen van een auto maar ook bijvoorbeeld voor het regelen van een bus ticket. Nu bleek dat die KUT(!) in Los Angeles vergeten was een kopie te maken van dit nummer. Door deze grote fout kon de auto dus niet op Sabine haar naam worden gezet en konden de officiële papieren niet worden uitgedraaid.  De manager van de Registro Civil voelde blijkbaar met ons mee want zij wilde ons helpen ondanks dat dit niet haar werk was. Ze maakte een kopie van Sabine haar sofinummer en ging kijken of ze onze papieren in orde kon maken. Het was vrijdag en ook hier werken ambtenaren niet in het weekend dus we moesten maandag terugkomen. Onze reddende Engel Leonie ging ook weer verder reizen dus maandag stonden we er alleen voor maar het moest nu wel goedkomen.

In ons hostel kwamen we trouwens weer Nacho tegen en ook een ouder Frans stel die we al een paar keer eerder zijn tegen gekomen. We reizen allemaal anders, Het franse stel met de bus, Nacho met de motor en wij met de auto maar steeds komen we elkaar tegen. Het franse stel waarschijnlijk wel voor de laatste keer, maar je weet het maar nooit…

Om het weekend toch nog goed te benutten hadden we besloten om richting Punta Arenas te rijden.  Puenta Arenas is de laagst gelegen grote stad van Chili vanuit hier is de afstand naar Antarctica minimaal. Maar zoals eerder vermeld is dit voor deze reis helaas niet haalbaar. In Puenta Arenas kwamen we weer(!) Nacho en Sean tegen.  Samen met hun zijn we in de kleine El Mundo naar een pinguïn kolonie geweest. Helaas voor ons waren de meeste pinguïns op zwemles waardoor er niet zoveel op land waren. Maar toch was het geweldig om wat pinguïns bijna te kunnen knuffelen. Die avond hebben wij gebakken piepers voor Sean gemaakt en pasta voor de rest gekookt. Deze  avond hebben we ook SAINT PATRICKSDAY gevierd, een feestdag in Ierland en aangezien Sean Ier is moest daar even op gedronken worden. Helaas was er geen Ierse pub maar het feestje was daardoor niet minder gezellig. Na 2 dagen Punta Arenas vertrokken we terug naar Natales in de hoop dat onze papieren klaar waren.

Toen we aankwamen in Natales bij de registro Civil bleek er een computerstoring te zijn waardoor het internet en de computer niet werkte, we moesten in de middag terug komen. In de middag bleek het probleem nog steeds niet opgelost en we moesten de dag erna terug komen. Helaas was het gezeur nog niet afgelopen want het werkte toen nog steeds niet. We waren al aardig gefrustreerd door dit gedoe maar ja wat kon je er aan doen?!  Een wijze les die we in Chili hadden geleerd was TRANQUILO (geduld, rustig) en dat bleven we maar elke keer tegen elkaar zeggen. Toen we de volgende dag terugkwamen bleek het probleem van de computer opgelost maar de rompslomp van de papierwinkel nog niet… Iemand van de notaris in Los Angeles moest naar de Registro Civil in Los Angeles om daar ons contract correct te maken. Nu bleek dat het contract weer niet volledig was omdat er een stempels miste. Wat hadden ze in godsnaam lopen uitvreten in Los Angeles?! De manager was ook aardig pissig omdat zij alles nu moest regelen, ze begreep maar niet waarom ze zo’n simpele taak niet goed hadden uitgevoerd, vooral toen wij daar ook bij melden dat dit al eerder was voorgevallen bij de vorige eigenaren van deze auto.  Door de manager van de Registro Civil waren er weer poppetjes aan het werk gezet maar het koste tijd. We kregen nog meerdere keren berichten van dat er dingen niet goed waren, dat er een nieuw  sofinummer moest worden aangevraagd of dat het contract niet correct was. Op een gegeven moment was het zo ver dat ze vonden dat we anders maar naar Los Angeles moesten afreizen om daar alles te regelen. Dit is “ff” ruim 2500km rijden en ook niet mogelijk omdat we dan weer de grens over moesten en dat ging ons illegaal nooit nog een keer lukken. De moed begon in onze schoenen te zakken en daarom wilde we zelf de touwtjes in handen nemen. We namen zelf contact op met de notaris in Los Angeles en door dit telefoongesprek werd er meer duidelijk en daardoor konden de laatste plooien glad gestreken worden. Na het vele wachten en heel veel geduld hebben kregen we dan EINDELIJK na 7 dagen de papieren in onze hand. Dit was een mooi moment niet alleen voor ons maar ook voor de Registro Civil in Natales. Als bedankje voor alle hulp en vastberadenheid van de manager hadden we voor elke medewerker (3 mensen) een taartje gekocht en hadden we een bedank briefje geschreven. Wat waren wij blij, ons wachten was eindelijk beloond.

Wat wij nog niet vermelden hebben in het stuk hierboven maar wat wij toch wel erg konden waarderen. Elke keer als de manager met mensen aan de telefoon sprak over ons probleem, dan vertelde ze altijd dat wij illegaal 2x de grens waren overgaan zonder de juiste papieren. Dit was voor haar een wonder en zeker niet mogelijk! Maar het was ons wel gelukt, ze vertelde het elke keer vol ongeloof. Voor ons weer een teken dat we ontzettend geluk hebben gehad.

Nu we de juiste papieren hadden konden we de grens eindelijk legaal over. Ook al was het al 4 uur in de middag, wij wilde gewoon weg uit Chili en daarom zijn we ook gelijk Argentinië in gegaan om de weg van ruim 3000km naar Buenos Aires in te zetten.