Na regen komt zonneschijn.

Vanuit Chaiten vervolgde we onze weg over de carretera austral naar de hoofdstad van de provincie, Coyhaique (de stad met 50.000 inwoners). Onderweg zijn we nog bij een nationaal park gestopt om een wandeling te maken naar een uitzichtpunt met een gletsjer, deze was in vergelijking met wat we nog te zien gaan krijgen een mini gletsjer. Op de kaart staat altijd aangegeven of de weg asfalt of gravel is. We waren dan ook blij verrast toen er op de kaart honderden kilometers asfalt stond aangeven. Toen we eenmaal op dat punt aankwamen bleek het asfalt ver te zoeken. We hebben in 2 dagen meer dan 500km met kuilen, stenen en de ‘killers’: het wasbordje gereden. De stenen en kuilen zijn op zich nog aardig te doen maar de wasbordjes zoals wij ze noemen zijn echte mens en auto killers. Hoeveel mannen dromen niet van een strak wasbordje? Voor ons zal het vanaf heden altijd een tweede betekenis hebben. We zullen even uitleggen was we precies bedoelen. Een wasbord wegdek is een weg met om de 20cm een bult met een kuil en soms met een onverwachte grote kuil of bult. Zie het een beetje als volgt mmMmmmmMmmmMmmm en dan kilometers lang. Het waren erg vermoeide dagen omdat je steeds super geconcentreerd moest zijn maar het was geweldig om te doen. Of onze El Mundo dat ook vond? Hij is een prima auto alleen op de wasbordjes van de carretera austral voelt het soms of de auto letterlijk uit elkaar gaat vallen, hij rammelt en kraakt waardoor we op een gegeven moment bang waren dat er geen schroef meer vast zou zitten. De snelheid beperkte zich dan soms ook als een slakkentempo. Je moet dan ook indenken dat we meerdere keren ingehaald zijn door de grote jongens van de streek, de grote Ford 150 of in onze ogen het monster op de weg de DODGE RAM! Maar na 500 kilometer gehobbel, gekraak kwamen we dan eindelijk in Coyhaique aan. Tijdens de rit was de schroef van ons dashboard kastje losgetrild. Dit was een schroef die we wisten, hoeveel  schroeven waren we al wel niet verloren waarvan we het niet weten. In deze stad wilde we dan ook El Mundo een beurt geven om te kijken hoe groot de schade onder de auto was.

Het zoeken naar een geschikte garage is soms best lastig omdat ze er soms van houden om het dubbele te rekenen omdat je blank bent (dan voelt het even of je weer in Azië bent).  We hadden besloten om niet alleen El mundo te verwennen maar ook gunde we ons zelf een goed bed. We belanden in een mooi hostel gerund door een Duits koppel. Ook de stad verwende ons want er was eindelijk weer een normale supermarkt. Nadat onze El Mundo zijn beurt had gehad en alles bleek gelukkig in orde, wilde we nog wat zien van de omgeving. Zoals vele weten is Sabine een echt paardenmeisje en we hadden vernomen van andere toeristen dat het hostel een geweldig tour aanbod te paard. Eigenlijk wilde we die dag vertrekken maar hiervoor hadden we besloten om langer te blijven. De volgende middag stond het paardrijden op het programma. Michael had niet zo’n goede ervaring met paardrijden maar hij wilde het een kans geven als hij een “automatisch” paard kreeg. Als een echte cowboy (of gaucho hier in Chile) bereed hij zijn auto-paard en nee om jullie een stap voor te zijn, Michael zat gewoon op het paard hoor! Tijdens de rit hebben we bergen beklommen over smalle richels gelopen en door mooie natuurgebieden gereden, constant met een geweldig uitzicht. Tijdens de rit hebben we even de snelheid van onze paarden mogen testen, en Michael de gaucho heeft de grond wonder boven wonder niet gekust.

Na deze mooie ervaring zijn we niet te laat gaan slapen omdat we vroeg wilde vertrekken. Na ons ontbijt kwamen we er achter dat er ingebroken was in onze auto. In Chili blijkt het echter niet genoeg te zijn om 1 ruit in te slaan Ze hadden namelijk zowel de achter als de zijraam ingeslagen… Nadat we waren bijgekomen van de schrik stond aangifte doen bij de politie op het programma. De politie kwam langs om een rapport te schrijven. Gelukkig dat de eigenaar van het hostel vertaler wilde zijn, want dit was een moeilijk opgave geweest met ons handen en voeten Spaans. Wij dachten dat het klaar was na het schrijven van het rapport maar dat bleek niet zo te zijn. Eén van de agenten bleef bij ons en na een minuut of 30 begon er letterlijk een show. Er kwamen 2 politie auto’s aan met in totaal 6 agenten. Voor dat we het goed en wel in de gaten hadden leek het of er in onze auto een moord was gepleegd. Van de meest onzinnige dingen op en rond de auto werden tientallen foto’s gemaakt. Twee andere agenten begonnen zelfs met een kwastje vingerafdrukken op onze auto te zoeken. Ze deden dit voornamelijk op plaatsen waar de dieven niet waren geweest en op spullen waar ze nooit aan hebben gezeten. Je zou zeggen dat je begint met de steen waar ze de ruiten mee ingegooid hadden alleen daar hebben ze nooit naar gekeken?! Er was 1 agent die een beetje Engels kon en blijkbaar had die wat spraakwater op. Hij begon ons dood leuk te vertellen dit één grote show was en dat zijn officier teveel naar CSI had gekeken. Ze zouden er niks mee doen maar ze wilden ons laten zien dat ze er echt alles aan deden. Hij wilde nog even met Michael op de foto en toen was de show afgelopen. Hoe briljant?! Hoe klote we de inbraak ook vonden dit maakte toch een hoop goed.

Toen begon deel 2 van de ellende. Kijk, dat er spullen weg zijn is balen maar het gedoe wat je er mee hebt… Nadat we de auto grondig glasvrij hadden gemaakt moesten we ramen gaan zoeken voor onze auto. We kregen wat tips waar we konden gaan kijken en zo reden we langs vele zaakjes. Er was echter 1 nadeel, we waren bijna aan het einde van de wereld en daar hadden ze alleen een zijraam voor ons maar geen achteruit. Deze konden ze wel bestellen maar dat koste “slechts” 3 maanden. De eigenaar van ons hostel wilde ons wederom helpen en zo kwamen we bij een glassnijbedrijf uit. Hij babbelde even met een medewerker en al snel had die voor ons geregeld dat ze uit veiligheidsglas een achter en zijraam zouden maken. Nu moesten ze alleen nog gemonteerd worden maar ook dat was geen probleem want deze konden ze wel vastkitten bij dit bedrijf. Dit alles kon wel pas de volgende dag. Dat maakte ons niks uit want wij waren allang blij dat we 2 nieuwe ramen hadden al waren we wel benieuwd hoe dit eruit ging zien.

Wat ook wel even te vermelden waard is, is dat we echt super zijn opgevangen door de hostel eigenaren. Het hostel was eigenlijk vol maar een personeelslid verliet haar kamer in hun privé gedeelte en hier hebben we voor meerdere nachten mogen verblijven. Tijdens ons verblijf daar was er ook een Amerikaan in het hostel die een eigen bedrijf had in Chili. Op een gegeven moment zag Michael hem lopen met een stroopwafel… Michaels mond viel open van verbazing, Hoe kom jij daar in hemelsnaam aan?? Wat bleek hij had een compagnon uit Nederland en die had ze mee gebracht. Zo zaten wij ’s avonds lekker in Chili aan een stroopwafel gekregen van een Amerikaan. Dat verzin je niet van te voren!

We hebben de auto vervolgens ‘s morgens gebracht en in de avond konden we hem weer ophalen. Bij het ophalen werden we enorm verrast! De ruiten zaten er in en het zag er ook nog is netjes uit. Als je snel kijkt heb je het niet eens in de gaten maar als je beter kijkt kun je wel zien dat ze niet origineel zijn. Je kan het vooral aan 3 dingen zien. 1. De achterruit heeft geen streepjes van de raamverwarming meer eroverheen lopen, 2. De originele zijraam is iets bol en het nieuwe raam is plat en 3. Je ziet dat de ramen erin gekit zijn. Dit alles kon ons niks schelen want wij hebben weer ramen, het ziet er goed uit en deze ellende konden wij achter ons laten. Wel hadden we besloten om vanaf nu onze 2 zijramen en achterraam te gaan bedekken zodat ze niet kunnen zien wat er in onze auto ligt. We hebben uit wat normaal een zilver zonnescherm is voor je voorruit de vorm van de andere ruiten geknipt. We wilde alleen wel dat we ze er makkelijk op en af kunnen doen omdat de mama van Sabine met ons mee gaat rijden en we haar wel wat van de omgeving willen gunnen i.p.v. alleen zilverfolie. Daarom hebben we het gemonteerd met plakklittenband, zodat het makkelijk er op en af kan, al laten wij dit tot Bolivia lekker permanent zitten. Hopelijk zal het helpen voor de rest van de rit…