Onze reis naar een nieuw continent begon alles behalve voorspoedig. We hadden in Nieuw-zeeland het slechte nieuws te horen gekregen dat ons avontuur met de auto misschien niet door kon gaan. De Nederlandse auto (die wij van te voren al hadden gekocht) was in beslag genomen door de Argentijnse douane en de eigenaar van de auto (Toon), een volgeling van de Dakar, kon onze auto niet ophalen omdat hij was gestrand met zijn motor in Chili. Als we wilde konden we zelf de auto bij de douane ophalen, de vraag was dan wel in welke staat was de auto en kregen wij hem wel mee. Dit waren teveel onzekerheden en daarom hebben we de deal afgeblazen. Met lood in onze schoenen zijn we op de valreep gaan zoeken naar auto’s en vonden we twee mogelijkheden. Twee Volkswagen kombi’s , één van een Nederlands stel (Erwin & Janna) en één van een Nieuw-Zeelandsstel. De NL-Kombi was evt. al verkocht maar onze voorkeur lag toch bij de NZ-kombi, dus na wat ge-email hadden wij een bod gedaan. We kregen te horen dat ze op weg waren naar Buenos Aires. We moesten dus evt. onze vlucht omzetten of een busreis van 20 uur nemen maar dat hadden we er voor over. Wij vlogen namelijk op Santiago. We hadden nog geen directe JA te horen gekregen maar ze zouden ons mailen om hun locatie in BA door te geven om daar alles te regelen. Dus wij vernamen dat het toch wel een zekerheid was dat ons bod geaccepteerd was. De avond voor ons vertrek naar Santiago kregen we e-mail van de NZ-kombi dat ze de auto hadden verkocht, omdat ze hem twee dagen eerder konden verkopen. WHAT THE FUCK@!@#!# waar zijn de manieren van tegenwoordig. Met dus een blok in onze maag gingen we op weg naar onze nieuw continent. Toen we aankwamen op de luchthaven in Auckland kregen we ook nog is te maken met een vertraging van 8 uur! We krijgen toch niet weer te maken met het ongeluk van Cambodja?!?!
Terug naar het centrum van Auckland had geen zin, dus het wachten kon beginnen, dit werd enigszins verlicht door wat kortingsbonnen die we kregen van de luchtvaartmaatschappij en gelukkig dat we wat film materiaal hadden meegenomen (Lord of Rings trilogie). Alleen hadden we een klein probleempje, we konden de laptop niet opladen omdat we niet de juiste stekker hadden voor het stopcontact. Dus met tegenzin een stekker gekocht die gekoppeld kon worden aan ons Europese stekker. Wat is nu het mooiste van dit verhaal. Toen we de 8 uur hadden overbrugt heeft mike het contact weer netjes terug gebracht naar de winkel met het bonnetje om zijn geld terug te vragen omdat hij “NIET GOED” was. Ze wisten natuurlijk dondersgoed hoe de vork in de steel zat maar ze konden het alleen maar retour nemen. Hahahah.
Onze vlucht zou een speciale worden, want wat veel mensen willen maar niet kunnen hebben wij deze vlucht gedaan. Terug in de tijd reizen… Vanwege het tijdverschil van 16 uur kwamen wij eerder aan dan we vertrokken. We vlogen om 23.45 en kwamen na een vlucht van 12 uur aan om 20.00 op dezelfde dag. Een bijzonder ervaring met helaas als gevolg een gigantische jetlag.
Aangekomen in Santiago ervaren we al meteen een obstakel, de taal. Sabine had dan wel 2 maanden in Blanes gezeten en soms wat Spaans gehoord en gesproken maar dit was andere koek. Dit gaat in een tempo waar je u tegen zegt en Engels blijken ze nauwelijks in Chili te kunnen. Dus gewapend met een HELP IK SPREEK GEEN SPAANS boek gingen we de strijd aan om onze bestemming in Santiago te bereiken. Na heel veel uur kwamen we gebroken aan in het hostel waar ook de NL-kombi te koop stond. Wat bleek, was hij vol. Dus tas weer op de rug en lopen naar een ander hostel. Daar aangekomen werden we meteen geconfronteerd met het feit dat we niet meer in Azië waren, de prijs voor een kamer in een hostel werd opeens wel zes keer verdubbeld en dan slaap je echt niet opeens in een suite, maar gewoon in een klein kamertje met een stapelbedje.
De volgende dag hebben we Erwin en Janna ontmoet, de eigenaren van de NL-Kombi. Helaas bleek hij al verkocht aan (de) Duitsers. Maar ze wilden ons graag helpen met het zoeken naar een Kombi en wilde dolgraag informatie delen over hoe hun, hun droom kombi hadden gevonden. Het kopen van een auto in chili begint met het aanvragen van een RUT nummer, dit is een sofinummer. Diegene die het RUT nummer aanvraagt is ook diegene die de auto op zijn naam krijgt. Omdat in Chili veel douane ambtenaren machomannen zijn, leek het ons beter om een beetje gebruik te maken van Sabine haar vrouwelijkheid en blondheid. Dus Sabine werd een Chileense bewoner. Tijdens het aanvragen van de RUT waren we al zo blij met Erwin en Janna, want zij hadden dit varkentje al eerder gewassen en Janna sprak ook nog is vloeiend Spaans. De volgende dagen stond in het teken van het zoeken naar een kombi. Het geluk stond aan onze zijde want we vonden een mooie blauwe. Janna was ons vertaler en regelde een afspraak voor bezichtiging. Tijdens de bezichtiging was het geluk nog niet verdwenen, want de auto was in goede staat en de eigenaar sprak ook nog is Engels. We hadden al snel besloten, deze willen we. De volgende dag wilde we de auto nogmaals zien om een proefrit te maken en om dan evt. de deal rond te maken. De afspraak stond gepland, maar daar kwam het duveltje om de hoek kijken. De eigenaar smsde een paar uur later met de mededeling: Sorry GUYS I CAN SELL IT TO YOU! De volgende morgen wilde we toch graag uitleg en hebben we de eigenaar opgebeld, hij vertelde dat hij niet genoeg geld had om een nieuwe auto te kopen en vandaar de kombi niet wilde verkopen. We hebben nog een hoger tegenbod gedaan maar hier hebben we niks over vernomen. Raar maar waar. Onze zoektocht ging dus verder…. Hierna hebben we nog vele kombi’s voorbij zien komen. Maar voordat wij een opsomming gaan geven van alle kombi’s willen wij jullie nog even meenemen naar ons probleem: De taalbarrière.
Bedenk je even: Je bent in Turkije op vakantie en je wilt bij de bakker een broodje gezond bestellen, alleen het probleem is je lust geen tomaat en je wilt er geen saus op. De bakker spreekt geen Engels en spreekt alleen Turks. Hoe krijg jij je broodje zoals jij hem wilt zonder tomaat en saus. Inderdaad moeizaam! Mocht je geluk hebben, dat je een broodje hebt zonder tomaat en saus dan is het is gelukt door middel van handen en voeten of een woordenboek. Zo is het dus bij ons gegaan maar dan ging het niet om een broodje maar om het kopen van een auto!
Na de blauwe kombi hebben we de volgende kombi’s gezien:
Alle kleuren kombi: Deze kombi was vooral het zoeken naar de staplaats een ramp. We hebben een uur rondgelopen door een wijk. Maar ja, hier komt de taalbariere, je belt niet zomaar de eigenaar op om te vragen waar hij staat. Want jij spreekt geen Spaans en hij verstaat geen Engels. Uiteindelijk vonden hem maar oh my god wat was hij lelijk gespoten. Ze hadden hem net gespoten maar in alle kleuren van de regenboog door elkaar, dit mede om de schade die vooral aan de binnenkant was te verdoezelen. Dit was dus een duidelijke NEE.
Geel-Blauw: Deze kombi had natuurlijk al een kleine achterstand vanwege de kleur, maar het kreeg toch een kans voor een bezichtiging. Hier kregen we een heus welkomstcomité, de eigenaar (een jonge knul) had zijn hele familie opgetrommeld, zijn moeder sprak wat woorden Engels en Sabine begon al steeds meer woorden Spaans te spreken. Dus wonder boven wonder konden we duidelijk maken wat we wel en niet goed vonden. Helaas ondanks dat we het deze mensen gunde, hadden we het gevoel dat deze auto ons niet door heel Zuid-America zou brengen. Dus helaas weer een NEE.
Grijze: Wederom vriendelijke mensen die ook een beetje Engels spraken maar helaas hadden we er geen vertrouwen in dat hij ons 30.000 km zou rijden, dus weer een NEE.
Zoals je wel kunt indenken werkt dit vrij frustrerend en kwamen de muren van ons hostel kamer aardig op ons af. Nu zul je denken is er nog iets positiefs aan Santiago. Ja zeker, we hebben de stad (centrum) meerdere keren bezocht waaronder een keer met een free tour samen met Erwin en Janna. We zijn ook naar een zwembadcomplex geweest, het enige nadeel was dat dit zich bevond op een berg. Ons werd verteld dat het 20 min lopen was, bleek later 2 uur lopen… Totaal bezweet was het water een heerlijke verkoeling en het uitzicht maakte de wandeling naar boven goed. Stappen kun je ook goed in Santiago en dat hebben we wel geweten. Als bedankje voor alle hulp die Janna en Erwin ons geboden hebben, wilde we samen met ze gaan eten om daarna een bioscoopje te pakken. Dit verliep iets anders, na de nodige drankjes aan tafel belanden we die avond in een club. Totaal bezopen kwamen we thuis. De volgende ochtend moesten we in alle vroegte uitchecken om naar ons nieuwe hostel te gaan. Dronken je tas nog moeten pakken is alles behalve een lolletje… Het nieuwe hostel bracht ons helaas nog geen geluk, maar dit komt in deel 2.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.