Vanuit het bruisende Buenos Aires waar we een week heerlijk hebben gerelaxed vervolgde we onze reis richting de Iguazu watervallen. Een rit van a 1400 kilometer stond op het programma. We hadden besloten om via Uruguay en Brazilië naar Puerto Iguazu te gaan. Gewoon om ook even in deze 2 landen te zijn geweest. Toen we bij de afslag van Uruguay waren besloten we om het toch maar niet te doen. Het koste meer tijd, we zouden niks bijzonders zien en we moesten dan weer geld zien te krijgen. We zijn via Argentinië naar Iguazu gereden. Tijdens deze lange dagen rijden zijn we vooral van het vele kilometers maken met zo min mogelijk stops. Maar ja soms moet je toch echt een keer naar de wc. Michael vergeet ongeveer bij iedere stop onze lampen uit te doen waardoor de accu elke keer op de proef werd gesteld. Bij één van onze stops was Michael zo trots op zichzelf dat hij het een keer niet was vergeten. Bij het wegrijden vergat hij ze dit keer alleen weer om aan te zetten. Geen probleem zal je nu denken.. nou toch wel!

In Argentinië is het verplicht om met lampen aan te rijden. Nog geen 2 kilometer na het tankstation was er een politiecontrole. Daar werden we langs de kant gezet met de mededeling dat we onze lampen niet aan hadden staan. Met ”oeps ik ben ze vergeten aan te zetten bij het vorige tankstation” bereikte we niks. Onze SNOR had vooral zin om ons even goed te naaien!!  Hij was op zoek naar meerdere overtredingen: “Hadden we een gevarendriehoek?” Ja, die hadden we. “Hadden we een brandblusser?” Ja, die hadden we ook. Toen begon hij over onze nummerplaat. Maar toen hield ons beste Spaans echt op….. We kregen maar niet duidelijk wat er mis was, in onze ogen was die mooi wit, zat die goed vast en kon je hem goed lezen. Dus wat was nu het probleem?? Gelukkig had deze politiepost internet en konden we via Google translate (al vaker onze redder in nood) duidelijk gekregen wat het probleem was. Wat bleek hij vond onze trekhaak niet goed zitten omdat je in zijn ogen het nummerbord niet goed kon lezen. Wij waren het daar natuurlijk totaal niet mee eens. De boete voor het zonder licht rijden klopte maar voor de trekhaak wilde wij geen cent betalen. Hij vroeg totaal voor beide boetes een bedrag van 200 euro. Na veel geouwehoer kregen we het eindelijk voor elkaar dat we de boete voor de trekhaak niet hoefde te betalen. We hadden hem beloofd dat we de trekhaak zouden verwijderen in het volgende dorp. JEAHH RIGHT maar hij geloofde ons ik-lieg-niet-meneer-gezicht en hij ging akkoord. Helaas was de boete voor het zonder licht rijden nog 75 euro. We zullen maar zeggen ‘wie niet luisteren wil moet maar voelen’.  Michael had bedacht dat als hij nu eens minder geld op tafel zou leggen en zou zeggen dat we echt niet meer hadden,  dat het bedrag dan wel is omlaag kon gaan. Michael legde ongeveer 40 euro en wat kleingeld neer. De SNOR deed zijn petje af en begon over zijn hoofd te krabben, deze handeling deed hij enkele keren toen hij met de mededeling kwam: “Als jullie het geld niet hebben dan mag je ook naar de rechtbank” Dat zagen we toch echt niet zitten, dus met de smoes “misschien hebben we nog wat geld in de auto liggen” legde we uiteindelijk de 75 euro neer. Helaas deze strijd hadden we niet gewonnen. Wel hadden we nu een mooi blauw papiertje als souvenir…. GRRR

Na al dit gedoe gingen we helaas nooit meer ons geplande stadje halen die avond, dus we besloten om naar het volgende dorp Chajari te rijden. Vaak als je ongewild moet stoppen kom je in van die stinkende industrie steden waar je in crappie hostels moet slapen waar je het liefst je hond nog niet laat slapen. Maar goed een andere keus hadden we niet…. Eenmaal aangekomen zagen we al snel een duur ogend hotel, maar ja niet wie niet waagt wie niet wint. Toen we vroegen aan de receptionist of hij Engels sprak, begon hij te glunderen want hij sprak inderdaad Engels. De kamer was geen kamer maar een appartementje  (keuken-woonkamer-extra slaapkamer) erg fancy allemaal. En wat bleek, de prijs was prima! We waren dolgelukkig en onze receptionist ook, want in dit hotel hadden 2 jaar geleden voor het laatst blanke toeristen geslapen. Die avond raakte we in gesprek met Emanuel, de receptionist. Het was vooral een leuk gesprek omdat wij veel in het Spaans probeerde te doen en hij in het Engels.

El mundo had wat last van remmen die niet altijd goed functioneerde. Aangezien we een heerlijke kamer hadden besloten we in dit dorpje er even naar te laten kijken. Om de hoek van ons hotel zat een echte remmenman. Emanuel wilde ons dolgraag helpen dat hij zelfs op zijn vrije dag met ons mee ging naar de garage om alles te vertalen.(later kwamen we erachter dat dit zelfs zijn verjaardag was).  Onze remmen werden gemaakt maar helaas bleek er meer aan de hand te zijn met onze El Mundo. Vergelijk het met naar de dokter gaan, je gaat voor je grote teen en het blijkt opeens je oor te zijn. Onze El Mundo had last van zijn lagers. Het bleek dat deze volledig naar de klote was en dat het levensgevaarlijk was om hier mee door te rijden.  El Mundo moest dus echt gerepareerd worden. Helaas was het zaterdag en was het dus te kort dag omdat zondag alles dicht was. Na vele telefoontjes vonden we eindelijk iemand die onze El Mundo kon repareren. Wij daar snel heen maar het enige wat we konden doen was hem daar achterlaten. Hij ging namelijk dicht en maandag middag konden we hem weer ophalen. Gelukkig was er in dit dorpje een heerlijk hotspring en konden we daar de gehele zondag in vertoeven.

Buiten dat we nu niet in een toeristisch oord waren waardoor de prijs weer is schappelijk was viel er over deze hotspring nog wat bijzonders te melden. Althans niet zo zeer over de hotspring maar meer over de vrouwen die er kwamen. Nou oké, niet zo zeer over de vrouwen maar meer over de kleine bikini’s die ze droegen. Het is algemeen bekend dat de vrouwen in Zuid Amerika aardig wat ronde vormen hebben en dat ze met carnaval alleen een heel klein stringetje dragen. Wij zien dan voornamelijk de foto’s van mooie vrouwen en mooie vormen. Deze trend heeft zich voortgezet in de bikini keuze van de dames bij het zwemmen. Alleen is er 1 groot verschil met de dames op de foto’s en de dames in deze hotspring. ALLE dames droegen hier een string! Of je nu 17 of 65 bent of je nu maatje 38 of 52 hebt dat maakte dus gewoon niet uit! Laat nu wel ongeveer 95% van de dames ouder als 45 zijn geweest en ze hadden niet bepaald de billen die wij kennen van de foto’s. Laat je verbeelding dan maar zelf spreken en je weet hoe verbaasd wij steeds hebben rond gekeken. Maar goed dat de mensen om ons heen geen Nederlands spraken!

In de avonden dat we in ons appartementje waren kookte we heerlijk voor onszelf. We vonden een soort van Aldi waar we goedkoop eten konden kopen en iedere avond was het zelfde kostje. “gebakken aardappelen met sla en heerlijke biefstukken.” We wilde wel wat anders koken maar de biefstuk was zo heerlijk dat we het niet over ons hart konden verkrijgen om bijvoorbeeld spaghetti te maken. Verder hebben we veel lol gehad met Emanuel. We hebben hem zelfs geleerd hoe hij kapsalon kon maken met het vlees van Argentinië hahahaha. Hij wil dit nu gaan maken voor zijn vriendin. Zijn mama had ook iets voor ons gemaakt waardoor we de Argentijnse cultuur even konden proeven. Hoezo even culturen wisselen! Emanuel heeft ons ook al een berichtje gestuurd dat als we ooit terug komen dat er een grote asado (barbecue) op ons staat te wachten….jammie!

Toen we maandag aan de wandel waren naar de garage om onze El Mundo op te halen kwam de eigenaar van ons hotel voorbij gereden. Hij vroeg of we op weg waren naar de garage. Op dat moment stonden we er niet bij stil waarom hij met ons mee ging. Maar later viel het kwartje. Hij deed dit zodat we niet de hoofdprijs zouden betalen voor El Mundo. Een super lief gebaar. Toen we de volgende dag wilde vertrekken kregen we vanuit het hotel een leuk cadeau. Een zak sinaasappels voor ongeveer een heel weeshuis, snoepjes, koekjes en magneetjes voor op de koelkast. Wat vervelend begon bleek een verhaal te worden om niet meer te vergeten door alle vriendelijkheid die we daar hebben gekregen..

Voetbal en Zuid Amerika dat is gewoon een geweldige combinatie! Sinds dat we in Zuid Amerika zijn aangekomen hebben we al door menig radio of TV speakers het bekende commentaar gehoord van hier “GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAL GOAL GOAL GOAL GOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAL.” Bij dit commentaar straalt de passie er al vanaf dus laat staan hoe dat in het stadion zelf zou zijn. Aangezien Michael toch een beetje verslaafd is aan voetbal en hij NEC toch wel miste hadden we besloten om een wedstrijd in Buenos Aires te gaan bezoeken of het ging River Plate worden of Boca Juniors. River speelde thuis en Boca uit dus de keuze voor River Plate VS Velez was al snel gemaakt. Tijd om de kaartjes zelf te regelen hadden we niet dus zijn we via ons hostel gegaan. We zouden opgehaald worden om vervolgens naar het stadion gebracht te worden. De bus die ons zou ophalen was ons vergeten dus we werden met een taxi naar het stadion gebracht. Hier stond de bus te wachten op ons en hij stroomde gelijk leeg. Natuurlijk alleen maar blanken waarvan vooral vrouwen. Normaal niet zo erg maar als de halve bus als een paar blije guppen met schmink een rood wit vlaggetje (clubkleuren River) op hun wangen of neus hebben geschilderd…. Grrrr Michael was al gelijk klaar met die hele bus. Wij hebben ons heerlijk afzijdig gehouden en gelukkig daarom niet zoveel last van ze gehad. Na jaren van uit en thuis wedstrijden bij NEC kijk je toch wat anders tegen voetbal en supporters aan dan de meeste andere. Zo nu dit gal eruit is kunnen we verder met het verhaal! J

Voor de wedstrijd hebben we buiten op de ring staan kijken hoe alle supporters het stadion binnen stroomde. Soms kwamen er hele grote groepen de brug over met spandoeken en gezang. Zo hoort het te gaan en dat verwacht je hier ook. Terug in het stadion bleef steeds een groot stuk in het midden van het stadion bij de harde kern vrij. 5 minuten voordat de wedstrijd begon werd ook gelijk duidelijk waarom. Eerst kwamen er een stuk of 30 trommels de tribune oplopen. Iedereen maakt plaats voor ze zodat ze erlangs konden. Achter deze trommels kwam een groep van ongeveer 3000 man zingend en springend het vak op lopen. Dit bleken de fanatieke/foute jongens te zijn en deze groep bepaalde de rest van de wedstrijd ook wat er gezongen werd. Dit tafereel was wel echt gaaf om te zien! Misschien iets voor bij NEC?!

Tijdens de wedstrijd was er overal passie te zien behalve op het veld. Op de tribune vervolgede het ene gezang het andere op en scholden ze met de ene puta na de andere puta. De passie die er hier in zit zie je helaas niet bij ons in Europa. Bedenk je alleen al dat er 4000(!) supporters in het uitvak  zaten. Al met al vonden we het beide echt een hele belevenis. Op het veld schoot het letterlijk niet op. Het niveau was beduidend minder als gehoopt en dat resulteerde dan ook in een 0-0. Helaas bleef de explosie van vreugde op de tribune na een goal dan ook uit. Dit was dan ook een klein smetje op deze gave avond. Maar na de wedstrijd op straat even een heerlijke hamburger van de BBQ gegeten en deze onvergetelijke avond was al weer voorbij.

Eenmaal terug in ons hostel was het toch wel echt gaan kriebelen. Boca Juniors speelde namelijk 3 dagen later voor de Zuid Amerikaanse Champions league tegen Barcelona uit Ecuador. Aangezien wij beide zo hadden genoten was de keuze al snel gemaakt om ook naar deze wedstrijd te gaan. Voor de wedstrijden van Boca moet je een clubkaart hebben dus zelf de kaarten regelen was niet mogelijk. We moesten dus weer met de te dure toeristen bus maar we hadden geen keuze.

Een dag voor de wedstrijd zijn we eerst de wijk van Boca in gegaan. Zo konden we het stadion even rustig bekijken en ook de wijk eromheen scheen mooi te zijn. Bij het stadion hebben we alleen de buitenkant bekeken want morgen gingen we toch de binnenkant zien. De wijk Boca bleek helaas een wat opgeblazen verhaal te zijn. Er is 1 gedeelte met gekleurde huisjes en dat staat bekend als een must see. Nou doe maar gewoon NIET! Opgezette poppenkast en gemaakt/onderhouden voor toeristen. Dit viel zoals je begrijpt dus wat tegen en de regen maakte het er ook niet beter op. De graffiti op alle muren in de wijk was overigens wel mooi om te zien. Met de gedachte dat de wijk er morgen heel anders uit zou zien vol met voetbalsupporters gingen we terug.

Op matchday zaten we netjes om 4 uur in de middags te wachten tot het busje ons zou ophalen. Ons werd al verteld dat we een uur later zouden worden opgehaald. Dus om 5 uur weer klaar en nog steeds geen bus. Zouden ze ons weer vergeten zijn? Helaas bleek dit niet waar te zijn… om half 6 kregen we te horen dat Boca Juniors alle toeristen kaarten had ingetrokken en dat we dus niet naar de wedstrijd konden. Tot op heden hebben we ook nog steeds geen idee waarom…We baalde hier echt van want we wilde graag de 2 grote clubs van Buenos Aires zien.. We hebben nog geprobeerd om aan kaarten te komen via de illegale markt maar ook dit bleek niet mogelijk te zijn. Moraal van het verhaal, vertrouw NOOIT een club die geel in hun clubkleuren heeft! (geel en blauw)

Ondanks dat we flink baalde dat het niet door gegaan was, waren we wel blij dat een in ieder geval 1 geweldige wedstrijd in Zuid Amerika hebben gezien.

Ohja en dit keer lijkt het me wel duidelijk wie dit geschreven heeft?!

Vanuit de ‘natuurlijke’ dierentuin, Puerto Valdes vervolgde we onze weg naar Buenos Aires (BA) door het eindeloos landschap met NADA (niks) alleen maar dor gras, lama’s en emoes. Na vele kilometers staren was het tijd om een slaapplaats te vinden voor de nacht. We kwamen in een klein plaatsje uit waar een camping zou zitten. Helaas bleek de camping gesloten en het enigste hotel in het dorp was veel te duur. We vonden de uitdaging des te groter om daarom maar op zoek te gaan naar een gratis nacht. Na enige tijd om en rond het dorp gezocht te hebben vonden we geen goede campingspot. Uiteindelijk maar besloten om verder te rijden richting het volgende dorp in de hoop dat we onderweg nog iets tegen zouden komen. Na enkele kilometers vonden we een mooi plekje voor ons tentje langs de weg achter een stel struiken.  Die avond hebben we ons avondeten gekookt in het schijnsel van onze hoofdlampjes omdat de zon al enige tijd onder was. Die avond vroeg in de veren om de volgende ochtend weer fris en fruitig te vertrekken richting BA. Die avond gebeurde er iets wat we beide niet hadden verwacht….

Toen we net lagen te slapen zag we opeens zwaailichten en lampen van een politiewagen schijnen op onze tent. Ons adem stokte en ons hart bonkte in ons keel. Enkele minuten hebben we doodstil gelegen in de hoop dat ze ons niet zouden zien liggen. Gelukkig verdwenen ze weer…
Een uur later weer zwaailichten en lampen op onze tent en dit keer ook stemmen in een walkietalkie. We hadden het beide niet meer. Wat wilde deze politieagenten van ons? Waren ze op zoek naar iemand of mochten we niet wild kamperen? Na enkele hele spannende minuten verdwenen ze weer. Met de schrik nog in onze keel vielen we in slaap. De volgende ochtend werden we gewekt door geweerschoten, we hadden beide het idee of we in het wilde westen waren aangekomen. Was de politie terug gekomen en waren ze nu aan het schieten! Uiteindelijk bleek het de boer van het land naast ons te zijn die op vogels aan het schieten was. Ik denk dat we nog nooit zo snel onze spullen hebben opgeruimd. We wilde dit wilde westen voorgoed  achter ons laten.

Met dit avontuur in ons geheugen gegrift vervolgde we ons weg naar BA. Ons doel was eigenlijk om te slapen in een voorstad van BA om dan de volgende ochtend BA in te rijden. Op een gegeven moment waren we er zo klaar mee dat we besloten om door te rijden naar BA. Na een rit van a 13 uur kwamen we doodop aan in BA. Wonder boven wonder was het zoeken van de weg naar ons gekozen hostel een eitje. Michael was de nieuwe Schumacher en Sabine de navigator, als een geoliede machine bereikte we laat op de avond ons einddoel. Een grote teleurstelling kwam toen, het hostel bestond niet meer en ook het volgende hostel bleek verdwenen te zijn. Totaal vermoeid zijn we rond gaan rijden in een wijk van BA. Elke keer kregen we te horen dat ze vol waren, wat bleek; het was PASEN en wij waren dat totaal vergeten.  Dat heb je als een jaar de wereld rond reist dan zijn alle dagen hetzelfde.  Uiteindelijk na 1,5 uur zoeken vonden we een hostel. Toen we daar aankwamen had hij eigenlijk geen kamer maar uiteindelijk kon hij ons een bed aanbieden voor 1 nacht. Totaal niet ons budget maar totaal afgepeigerd doken we die avond in bed. De volgende ochtend vonden we via internet een nieuw hostel voor de komende dagen, in een andere wijk maar binnen ons budget. We gingen namelijk een aantal dagen doorbrengen in de stad van Maxima, even niet rondtrekken als een zigeuner maar even genieten van je eigen kamertje.

Toen we aankwamen in ons nieuwe hostel bleek er iets fout te zijn gegaan. Hij had geen kamer voor ons omdat er een overboeking was. We dachten beide dat ga je niet menen! Gelukkig kon hij ons een andere kamer aanbieden in een hostel om de hoek. Hij beloofde ons dat we de volgende dag ons ‘nieuwe kamer’ konden krijgen. Die avond in het andere hostel geslapen te hebben kwamen we dan eindelijk aan in ons hostel. Wat bleek,  de kamer die we eigenlijk hadden geboekt was nog steeds vol. Hij had gelukkig een andere kamer zonder badkamer die WEL beschikbaar was. We kregen uiteindelijk korting en na het weekend konden we dan eindelijk nestelen in ons kamertje met badkamer. Wat een gedoe!

Tijdens al het gedoe hebben we nog wel genoten van de bruisende stad BA. We zijn in totaal 8 nachten in BA gebleven en hebben genoten van de vele bezienswaardigheden. Maxima en Alex hebben elkaar ontmoet in deze stad en dat is ook te begrijpen. BA kun je omschrijven als een stad in Europa maar dan met een Zuid Amerikaanse PASSIE!  Passie voor het eten, passie in de muziek, passie in het voetbal, passie in de taal en passie in hun hele lichaam. BA heeft vele verhalen, één van de bekende verhalen is Don’t cry for me Argentina……voor de meeste bekend van de musical Evita. Deze vrouw is geen fabel maar een heuse heldin in Argentinië.  Zij is begraven op één van de meeste beroemde begraafplaatsen van Zuid-Amerika, hier liggen allemaal bekende mensen waaronder dus EVITA. Op de dag van vandaag wordt ze nog iedere dag bezocht door Argentijnen en vele toeristen. De begraafplaats opzich is een dorp, vol met tombes te grote van kleine huizen.

Een nieuwe held is de Paus, hij is tijdens ons reis gekozen en vele Argentijnen beschouwen hem als de nieuwe Maradonna van Argentinië. Ze benoemen dat zowel Maradonna als de paus de handen van god zijn. Overal kun je posters, foto’s en andere souvenirs kopen van deze nieuwe held.

Een ander grappig feitje van BA is dat je geld kunt verdienen, heel veel geld. Het is namelijk zo dat je in BA geen dollar kunt pinnen maar dollars voor heel veel geld kunt wisselen. Het is een illegaal circuit waar de overheid niks tegen doet. Als je bijv. 100 dollar wisselt op de legale manier krijg je er 500 Argentijnse kneut voor. Als je 100 dollar wisselt op de illegale manier krijg je er 800 Argentijnse kneut voor.  Je hebt dus een winst van 300 Argentijnse kneut en dat is dus gewoon gratis geld! Wij hebben dus per direct al onze dollars omgewisseld en zijn van dat ‘gratis’ geld lekker gaan eten in één van de vele grill restaurants (Parrilla) waar je de lekkerste biefstuk van de gehele wereld kunt eten.

Tijdens één van de BA dagen hebben we ook een markt bezocht waar ze van alles en nog wat verkopen, van vele mate bekers tot aan kunst en 2^e hands rotzooi. Je kunt hier de gehele dag rond slenteren en genieten van de tango, heerlijk eten op straat (BBQ) en de vele variaties mensen.  Dit hebben we dan ook met volle teugen gedaan.

Dan heb je nog 1 ding waar ze in Zuid Amerika echt een passie voor hebben, VOETBAL! Maar over voetbal en Buenos Aires vertellen we de volgende keer.

Met de juiste papieren was de grensovergang een eitje, voor je het weet waren we in Argentinië.  Onze reis naar Buenos Aires kon nu echt gaan beginnen, een tocht van ruim 3000 kilometers. Omdat we vrij laat de grensovergang hadden gedaan moesten we een beetje haast maken. Dit omdat we het liefst niet in het donker rijden en we hoopte dat we de volgende stad zouden bereiken. De weg bracht ons wederom door oh zo lege vlaktes en er was letterlijk geen kip op de weg. Helaas bleek de weg niet overal even goed te zijn, veel gravel, grote gaten en veel stof. Doordat de zon steeds sneller begon te zakken begon het ook aardig donker te worden, het turen was begonnen. Op een gegeven moment zagen we een stuk asfalt liggen. Officieel was deze weg nog niet toegankelijk maar omdat het toch donker was en er geen kip op de weg was, twijfelde wij geen seconde. Hup de goede weg op, na vele kilometers op deze goede weg besloten we om een slaapplaats voor de nacht te zoeken want de volgende stad zouden we toch niet meer bereiken. Uiteindelijk vonden we een mooi vlak landschap langs de weg en daar parkeerde we El Mundo. We hadden namelijk bedacht dat we in ons kleine gebakje gingen slapen. Maar voordat het zo ver was moesten we nog eten en keken we een filmpje. Tijdens het eten bedachten we een spel: Hoeveel auto’s zouden ons nog passeren tot 23.00?  Michael zei: “7” en Sabine zei: “4” en wat bleek op de auto precies had Sabine gelijk. Zo zie je maar hoe afgelegen het hier kan zijn in Patagonië. Na de nodige voorbereiding was het zover, onze doop van het slapen in de auto. Het was leuk bedacht maar de uitwerking was een stuk minder. De auto is toch echt klein en daarom hebben we midden in de nacht gewoon ons tentje opgezet en zijn we daar gaan slapen. Daar lagen we dan langs de weg alsnog in ons tentje.

De volgende ochtend konden we onze tocht voortzetten, we wilde aardig wat kilometers maken om uiteindelijk die avond in Puerto Deseado aan te komen.  Hier wilde we een bijzondere pinguïnkolonie gaan bekijken, die alleen op deze plek of op Antarctica te bezoeken zijn. Helaas bleek de tour niet mogelijk vanwege te harde wind. De volgende dag konden we wel met een ander tour mee. Tijdens deze tour was er kans om wit zwarte dolfijnen te spotten en om aan de wal te gaan bij ‘slechts’ 30.000 pinguïns.  Voordat we de tour konden gaan doen moesten we eerst een ander probleem oplossen. Tijdens het rijden was er een steentje op ons ruit geknald waardoor we een scheur hadden in onze ruit. Jaja we weten het, ruiten zijn niet veilig bij ons… Maar onze El mundo had dus lijm nodig, na veel gezoek kwamen we twee mannen tegen die ons met liefde wilde helpen. Na wat heen en weer gebel wisten ze een bedrijf dat ramen maakte in de volgende stad.  Dit konden we nu niet doen dus dat was een zorg voor later. Na al het geregel voor de ruit stond er ontspanning op het programma en kon onze pinguïn tour beginnen. Met een groep van z’n 10 personen moesten we in een rubberen speedboot stappen en kon het avontuur beginnen. Onderweg kwamen we veel vogels tegen en zelfs een dolfijn met een baby daarna kwamen we verschillende zeeleeuwen tegen op een rots maar de wit zwarte dolfijnen bleven jammer genoeg voor ons verscholen. Na een rondje gevaren te hebben was het zover, we gingen aan wal bij de pinguïns. Het zag er letterlijk zwart en wit door die kleine waggelende beestjes in hun smokings. Je kon langs ze gaan zitten en ze zelfs bijna aanraken (helaas was dit niet toegestaan). Wat hadden we graag zo’n klein ding in onze rugzak willen stoppen om mee te nemen naar Nederland. Het was fascinerend om te zien hoe ze met zijn allen daar rond waggelde en in het water sprongen om te vissen. Na de vele foto’s was het tijd om weer terug te gaan naar Puerto Deseado.

De volgende ochtend stond er weer een lange rit op het programma. Tijdens de langer ritten kun je je hele leven analyseren en hierdoor komen soms de gekste ideeën naar boven (Eigen bedrijf beginnen, boek schrijven, kindernamen bedenken, je huis opnieuw inrichten en helaas ook wat gaan we doen in Nederland qua werk). Gelukkig was er tijdens de rit een kleine onderbreking omdat we stuiten op een grote groep zeeleeuwen. We konden deze groep van zo dicht bij naderen dat je hun scheten zelfs kon ruiken. Wel bijzonder om met z’n tweeën zo dichtbij te kunnen komen. Vele uren en kilometers later kwamen we aan in Puerto Madryn, een stadje die vele maanden in het jaar geteisterd wordt door zwangere walvissen die in de warme baai komen bevallen. Wij denken dan vooral aan een bloederig tafereel! Jammer genoeg was het niet de juiste maand om dit bloederig tafereel te kunnen aanschouwen. Wij moesten het slechts doen met pinguïns (alweer), zeeleeuwen, zeeolifanten en oh ja euh …..orka’s . Voordat we naar de ‘natuurlijke’ dierentuin konden gaan moest El Mundo eerst gelijmd worden om doorscheuren van de ruit te voorkomen. Gelukkig werd dit op een Carglass manier gedaan, het grootste verschil is dat ze hier geen aan huis aan hostelservice hadden.

Vanuit de stad was het z’n 100 kilometers rijden naar het nationaal park Puerto Valdes. Hier is een mini plaatsje (Puerto Piramides) waar we de nacht in onze tent wilde verblijven. Toen we informatie wilde inwinnen over de beste plek voor het orka spotten kregen we het goede nieuws dat er orka’s waren gespot (Het is niet standaard dat ze er zijn). Ook wist de range een mooi gratis plekje om te kamperen. Ons kampeerplekje was een afgelegen strand. Ons tentje konden we mooi opzetten tussen de duinen waardoor we een geweldig uitzicht hadden over de baai (moet je bedenken dat als je hier kampeert als er honderden walvissen aan het bevallen zijn).  Na een heerlijk diner, waste we ons bordjes af in een zelfgemaakt wasteiltje van kuilen in de zee en genoten we heerlijk van een warm kampvuur onder de sterrenhemel.  Die avond waaide het zo hard dat we wakker werden omdat we bang waren dat de wind er met onze tent vandoor ging en ons erin. Ons doel van de volgende dag was op zoek te gaan naar de killerwhale oftewel de ORKA.  Toen we aankwamen bij de orka spot plek was het een drukte van jewelste en ja hoor ons geluk stond aan onze zijde. Want heel maar dan ook heel in de verte zwommen 3 orka’s, het waren in ons ogen meer zwarte witte vlekjes maar toch we hadden ze gespot. Die morgen waren deze 3 orka’s op jacht geweest en waren ze vlak voor de kust gaan zwemmen, wij waren te laat om dit mogen aanschouwen. Na uren hopen en wachten op dat ze dichterbij kwamen hadden we het op een gegeven moment wel gezien. We hadden besloten om die avond terug te keren bij hoogtij. Dit is het enigste moment dat de orka’s dichtbij de kust komen om op jacht te gaan naar zeeleeuwen die liggen te zonnen/slapen op het strand. Het kan zelfs voorkomen dat een orka op het strand komt om een zeeleeuw de zee mee in te trekken. Dit is trouwens de enigste plek op de wereld waar dit fenomeen voorkomt. Onze hoop was dus gevestigd dat op het menu babyzeeleeuw stond. Voordat we die avond terug zouden keren gingen we eerst nog verder onze ‘natuurlijke’ dierentuin bezichtigen, pinguïns, zeeleeuwen en zelfs wilde gordeldieren die je kon aanraken hadden we al gespot.  Er kwam geen einde aan al het moois of toch wel?!

Die avond keerde we terug naar de orka spot plek en ja hoor, er stond zeeleeuw op het menu. Want onze drie zwarte witte vrienden waren terug gekeerd  en hadden zelfs nog een vriend meegenomen. Er waren nu dus gewoon 4 orka’s die vlak voor ons op de golven aan het spelen waren. Een geweldig gezicht om zo gigantisch beest van dichtbij te mogen aanschouwen. Op het moment dat wij er waren was er nauwelijks iemand, behalve een film crew die een documentaire aan het maken was over het leven van de orka. De ranger was daardoor er op gebrand dat zij de goede shots kregen waardoor hij het gedrag van de orka’s nauwlettend in de gaten hield. Op een gegeven moment draaide de orka’s weg van het strand en zwommen ze richting een baai. Dit had de ranger al vroeg in de gaten waardoor wij snel in El Mundo sprongen om op een andere plek de orka’s te spotten. De film crew had helaas een voorrangspositie waardoor ze op het strand mochten filmen. Wij konden van een afstand goed zien dat de orka’s de film crew voorbij zwommen, later kregen we zelfs een stuk film te zien waar je een orka op land ziet komen om de film crew te bewonderen. Dit was een echt kippenvel moment. Het was een lange dag maar we hebben wel zulke bijzondere dingen gezien. Na z’n dag weet je weer waarom je van reizen houdt.

Nadat we in El Chaiten waren geweest zijn we nog de zelfde dag naar El Calafate gereden. Gelukkig was het allemaal geasfalteerd want we waren toch echt klaar met dat gestuiter. Na velen dagen rijden hadden we besloten om de volgende dag rustig aan te doen. We gingen alleen naar het ijs/gletsjer museum en verder niks. In dit museum krijg je inzicht over hoe ijs en gletsjers ontstaan en dit was een stuk interessanter dan verwacht. Speciaal voor ons starten ze steeds alle filmpjes op in het Engels en zo kwamen we op een gaaf idee. Eerst wilde we de machtige Perito Moreno gletsjer alleen vanaf het uitzicht punt zien. Nu hadden we besloten om een hiking te doen op de gletsjer om zo nog beter te zien hoe mooi het is. En zo gezegd zo gedaan.

In de morgen reden we vroeg naar de gletsjer zodat we hem eerst konden bezichtigen vanaf het uitzichtpunt. Tijdens het rijden over de kronkel weg zag je hem steeds al liggen. Hier krijg je dus gewoon een grote lach van op je gezicht! Zelfs vanaf een afstand kun je zien hoe groot en bijzonder het is. Bij het uitzichtpunt aangekomen kun je de gletsjer vanaf verschillende kanten bekijken. Hier hadden we niet alle tijd voor omdat we op tijd bij de boot moesten zijn voor de hiking. Gelukkig hadden we wel genoeg tijd om te zien hoe imposant het was. Toen we daar stonden waren we beide gewoon even stil want zo mooi is het. De stilte werd af en toe verbroken door flinke knallen die klinken alsof er dynamiet wordt afgestoken. De knallen werden veroorzaakt door het afbreken van het ijs aan de voorkant van de Gletsjer. De grote brokken ijs vallen dan met een noodvaart in het water wat al met al een spectaculair tafereel is. Normaal zou het slecht zijn als er ijs afbreekt bij gletsjers. De global warming verpest namelijk een hoop natuurschoon maar gelukkig heeft het geen vat op deze gletsjer. Het ijs breekt af omdat de Perito Moreno gletsjer elke dag groeit met 2 meter. Foto’s hier van maken was een sport op zich. Tegen de tijd dat de eerste knal geweest is liggen de eerste blokken al in het water maar met wat geduld is het toch een beetje gelukt. Eigenlijk waren we nog lang niet klaar met bewonderen maar we moesten toch echt gaan want de boot naar het ijs zal op ons heus niet gaan wachten.

We kwamen uiteindelijk (zoals gewoonlijk) als laatste aan op de boot en gelijk vertrokken we naar de gletsjer. Omdat we op de boot zaten kregen we ook de kans om de voorkant van de gletsjer van dichtbij te bekijken. We moeten toegeven dat ijs dat 70 meter boven het water uitsteekt (en 110 meter onder het water) toch wat anders is dan een bevroren poeltje zoals wij die kennen in Nederland. Na het korte maar mooie tochtje kwamen we aan langs het ijs. Wat deze gletsjer zo raar maakt om te zien is dat om de gletsjer heen gewoon alles bruin en groen is en helemaal niet wit. Het word ook nooit kouder als 7 graden rond het grote deel van de gletsjer. We kregen nog wat uitleg over het reilen en zeilen van de gletsjer en toen mochten de ijspriemen ondergebonden worden. En daar sta je dan ineens op een blok ijs van meer dan 400 jaar oud en 180 meter dik. Sommige stukken van het ijs zijn kraak blauw en je hebt allemaal ijspieken. Vergelijk het met allemaal besneeuwde bergtoppen. We moesten allemaal lopen als een soort pinguïn om ervoor te zorgen dat je er niet onderuit ging. Je moet ook het vaste spoor volgen en daar niet vanaf wijken omdat je dan kans hebt om in een krater van zo’n 25 meter diep te vallen. Nadat we zo’n 2 uur op het ijs waren geweest stond er een beloning voor ons klaar. We kregen een heerlijk Ierse whisky met ijs van de gletsjer er in. Nadat we geproost hadden om dit mooie avontuur was het alweer voorbij en moesten we terug op de boot. Op de boot kwamen we tot de conclusie dat we toch nog niet genoeg hadden gezien van de Perito Moreno gletsjer. Daarom besloten we  toch weer terug te gaan naar het uitkijkpunt en daar zijn we een lange tijd gebleven om puur te genieten van één van de wonderen van de natuur. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen en om ons voor te bereiden op onze terug tocht naar Chili. We wilden eigenlijk naar Ushuaia gaan de zuidelijkste stad van de wereld. Dit zou tijd technisch echter lastig worden aangezien we 10 mei in Bolivia moeten zijn om de mama van Sabine op te pikken. Daarom gaan we nu naar Puerto Natales in Chili om daar onze papieren op te halen. Als het goed is hoeven we daar alleen maar naar een kantoor het officiële papier op te halen. Als dit gebeurd is kunnen we gelijk terug Argentinië in om aan onze weg naar boven te beginnen. We vertrokken wel pas de volgende dag want het was toch even 400km die we moesten rijden met wederom niks te zien. De grensovergangen verliepen nu soepeler omdat we terug gingen naar het land waar de auto vandaan kwam. De volgende morgen zouden we de papieren gaan ophalen. Zullen we nu een keer geen problemen krijgen met de papieren?

De laatste grensovergang van Chili naar Argentinië ligt letterlijk in de middle of nowhere . Vanaf Cochrane moesten we nog 75km rijden naar de grens maar dit was zeker geen straf. Het was ‘helaas’ weer geen goeie weg maar het uitzicht maakte alles goed, tijdens het rijden waanden wij ons een beetje in Afrika. Het was een lange uitgestrekte weide met lama’s en bij alle poeltjes stonden flamingo’s. Het was weer een totaal andere gezicht van Patagonië. Toen we ongeveer 25km van Cochrane vandaan waren viel ineens de volledige koppeling weg van de auto. We konden het pedaal indrukken maar er gebeurde niks. Daar sta je dan op een weg waar nauwelijks auto’s langs komen. Michael probeerde nog te zoeken wat het probleem kon zijn maar natuurlijk met zijn kennis van auto’s (geen!!) was dit een kansloze missie. Gelukkig voor ons kwamen er 2 auto’s met Argentijnen aan en ze stopte. En godnondejuu wat hadden wij een mazzel. Als 1^ste:sommige spraken Engels, als 2^de één van hen was een automonteur en als 3^de het probleem bleek maar klein te zijn. Alleen de koppelingskabel was losgeschoten en deze moest weer terug geplaatst worden. De weg waar we op stonden was een modderbaan geworden door de regen en iemand moest onder de auto. Wie ging dit doen? Want zoals de Argentijn  het zo mooi zei:  “there is only one problem, somebody had to go under the car and it’s not gone be me.” Daarmee was het duidelijk, Michael mocht de kabel repareren! Gelukkig hadden we nog een zeil in de auto liggen waardoor de blubber beperkt bleef en Michael onder de auto met aanwijzingen van de monteur de kabel gemaakt had in een wip ….Hoppa Michael was spontaan even een echte automonteur. Soms moet je geluk hebben met wie je tegenkomt. Zo konden we gelukkig zonder problemen verder en kwamen we aan bij de grens.

Het was wel duidelijk dat dit de laatste grensovergang was, want makkelijk te bereiken was het zeker niet. De grensport was een klein huis met een slagboom, wij vermoeden dat hier maximaal 10 auto’s per dag komen.  Nu kwam toch het echt het spannendste stuk. Wij wilde illegaal de grens over steken, want de auto stond namelijk nog niet op onze naam. We hadden alleen het eigendomsbewijs van de vorige eigenaar en een kopie van het contract bij de notaris dat wij hem gekocht hadden. Dit is alleen niet genoeg om de grens mee over te mogen. Eenmaal binnen vroeg de man van douane alle papieren en al snel merkte die op dat wij niet het correcte eigendomsbewijs hadden en hier begon hij dan ook over te zeuren. Wij wisten precies welk papier hij bedoelde en de eerste zweetdruppels begonnen zich bij ons al te vormen want wij zagen het al gebeuren dat we weer de hele weg terug moesten… Wij hadden van te voren al afgesproken dat als dit ging gebeuren dat we dom, doof en gek zouden zijn. En zo stonden we daar als 2 zoutzakken en deden alsof we hem echt niet begrepen. Na 10 minuten kregen wij onze zin. Blijkbaar was die er zo klaar mee dat die de stempel zetten en de poort voor ons open deed. Deel 1 was geslaagd want nu moesten we nog langs de Argentijnse grens. Daar begon het hele spel overnieuw en weer deden we alsof we het niet begrepen. Helaas waren ze hier iets minder coulant, na de nodige vragen moesten we plaats nemen en werd er iemand gebeld.  15 min later moesten ze weer terug bellen met de vraag mochten wij door rijden of niet? Gelukkig kwam toen het goede nieuws en kregen wij ook hier een stempel. Helemaal gelukkig reden we de grens over! Wij waren zo trots als een pauw, want veel Chilenen hadden gezegd:  “dat gaat jullie nooit lukken!!”. Fijn dat het dus wel gelukt was, want anders hadden wij ruta 7 terug moeten rijden.

In Argentinië moesten we nog 300KM rijden naar het eerste plaatsje en ze hadden ons al gewaarschuwd dat dit deel van Argentinië erg saai was. De eerste 100 KM ging nog wel maar daarna was het alleen nog maar een uitgestrekte weide met echt HELEMAAL niks!! De weg werd ook met de minuut slechter en uiteindelijk reden we 200km lang op het slechtste wegdek die we waarschijnlijk tijdens deze hele reis zouden krijgen. 200 km hebben we ook niemand gezien, helemaal NIEMAND! Godzijdank dat de auto er niet meer op hield. Moet je bedenken dat het 200km lang alleen maar wasbordjes waren vol met gaten en hoge heuvels… GEK werden we er van. Ging dit nou heel Argentinië worden..?? Om het nog wat erger te maken, op een gegeven moment zagen we eindelijk geasfalteerde weg. Helaas mochten wij naar deze perfect ogende weg alleen maar kijken. Schijnbaar was die nog niet af waardoor wij er netjes langs mochten rijden. Hoe gemeen is dat!! Vlak voor het ”plaatsje” Bajo Caracoles (8 huizen) waar we wilden slapen kwamen we ineens DE Duitsers weer tegen in hun kombi. Ook zij gingen naar dit plaatsje om de nacht door te brengen. Die avond hebben we samen gekookt en ff bij gekletst. Wel grappig dat we totaal verschillende routes hebben genomen maar toch weer elkaar tegen kwamen. Ook kwamen Sean (honda cup) en Nacho tegen en zo zaten we tussen een hoop bekende in de middle of nowhere.

Na een gezellige avond was het weer vroeg dag. Dit gedeelte van de route is namelijk veel rijden en weinig zien. Wij hadden verwacht om nog wel wat moois of leuks te zien onder weg maar er was gewoon echt niks. Na een paar uur rijden kwamen op een weg die bedekt  was met zo’n 30 cm grind. Dit reed erg lastig en daarbij stond er ook nog eens een ongelofelijk harde wind omdat het alleen maar open vlaktes zijn. Na een tijdje zagen wij op de weg een grote zwarte vlek met een paar mensen eromheen. Eenmaal dichterbij bleek het de onderkant van een auto te zijn. Een ouder echtpaar uit Zwitserland hadden een pick-up met een campertop erop gehuurd en zij waren door de harde wind en het grind op hun zijkant gegaan. Gelukkig hadden zij niks maar hun auto moest wel weer op 4 pootjes komen. Gelukkig hadden wij een dik touw in de auto en samen met een andere auto is het dan ook gelukt. Wie had dat verwacht, onze kleine El Mundo, de held van de dag! Haha. De volgende slaapplaats was Tres Lagos en ook dit was weer niet veel. Die avond kwamen we Nacho en Sean tegen, zij bleven hier ook slapen. Wij hebben gekookt voor iedereen zodat iedereen met een ronde buik naar bed kon gaan.

Al deze kilometers  en uren rijden doen we omdat we naar El Calafate willen. Hier is de Perito Moreno gletsjer en dit is 100% iets wat je moet zien als je hier bent. Toen we in de morgen vertrokken vanaf tres Lagos twijfelde we erg wat we zouden gaan doen. Tussen Tres Lagos en El Calafate ligt El Chaiten en langs dit plaatsje ligt de Frits Roy. De Frits Roy is een gebergte ideaal voor wandelen en klimmen. Nu zijn we niet zo sportief maar we waren toch benieuwd want hij scheen ook mooi te zijn om gewoon te bekijken. Tijdens het rijden zouden we bepalen of we hem ook echt zouden gaan zien. El Chaiten lag langs de weg maar je moest er wel 95km heen om daarna weer 95 km terug te rijden. Nu hadden we afgesproken om bij de kruising te beslissen. Als de hemel mooi blauw was en er geen wolken dreigde dan gingen we er langs. Toen we op de kruising waren aangekomen bleek de lucht blauw genoeg te zijn om dit ommetje te maken. Tijdens de rit van 95km kwamen we wel iets bijzonders tegen. We hebben erg veel fietsers gezien die lange tochten deden maar dit was gekkenwerk! We kwamen gewoon een vrouw op een 1wieler tegen.. zij reed van het zuiden naar Santiago. Wat een gek zeg en dat met al die wind! Je moet het maar willen, durven en kunnen.

Na dit bijzondere voorval kwamen we steeds dichter bij de Frits Roy en toen hij in ons vizier kwam waren we blij dat we ‘ff’ waren omgereden. Er waren wat meer wolken gekomen maar nog steeds was het een schitterend plaatje! Wat kunnen besneeuwde bergtoppen toch fascinerend zijn. Daarbij was het plaatsje El Chaiten ook nog is heerlijk. De sfeer en de ambiance was een beetje hetzelfde als bij een ski dorp in Frankrijk. We kregen gelijk zin om te skiën maar helaas voor ons lag er hier geen sneeuw. Na hier een tijdje rond gehangen te hebben moesten we toch echt verder want we wilden nu toch echt die bijzondere en veel besproken Perito Moreno gletsjer gaan zien….