Met de juiste papieren was de grensovergang een eitje, voor je het weet waren we in Argentinië. Onze reis naar Buenos Aires kon nu echt gaan beginnen, een tocht van ruim 3000 kilometers. Omdat we vrij laat de grensovergang hadden gedaan moesten we een beetje haast maken. Dit omdat we het liefst niet in het donker rijden en we hoopte dat we de volgende stad zouden bereiken. De weg bracht ons wederom door oh zo lege vlaktes en er was letterlijk geen kip op de weg. Helaas bleek de weg niet overal even goed te zijn, veel gravel, grote gaten en veel stof. Doordat de zon steeds sneller begon te zakken begon het ook aardig donker te worden, het turen was begonnen. Op een gegeven moment zagen we een stuk asfalt liggen. Officieel was deze weg nog niet toegankelijk maar omdat het toch donker was en er geen kip op de weg was, twijfelde wij geen seconde. Hup de goede weg op, na vele kilometers op deze goede weg besloten we om een slaapplaats voor de nacht te zoeken want de volgende stad zouden we toch niet meer bereiken. Uiteindelijk vonden we een mooi vlak landschap langs de weg en daar parkeerde we El Mundo. We hadden namelijk bedacht dat we in ons kleine gebakje gingen slapen. Maar voordat het zo ver was moesten we nog eten en keken we een filmpje. Tijdens het eten bedachten we een spel: Hoeveel auto’s zouden ons nog passeren tot 23.00? Michael zei: “7” en Sabine zei: “4” en wat bleek op de auto precies had Sabine gelijk. Zo zie je maar hoe afgelegen het hier kan zijn in Patagonië. Na de nodige voorbereiding was het zover, onze doop van het slapen in de auto. Het was leuk bedacht maar de uitwerking was een stuk minder. De auto is toch echt klein en daarom hebben we midden in de nacht gewoon ons tentje opgezet en zijn we daar gaan slapen. Daar lagen we dan langs de weg alsnog in ons tentje.
De volgende ochtend konden we onze tocht voortzetten, we wilde aardig wat kilometers maken om uiteindelijk die avond in Puerto Deseado aan te komen. Hier wilde we een bijzondere pinguïnkolonie gaan bekijken, die alleen op deze plek of op Antarctica te bezoeken zijn. Helaas bleek de tour niet mogelijk vanwege te harde wind. De volgende dag konden we wel met een ander tour mee. Tijdens deze tour was er kans om wit zwarte dolfijnen te spotten en om aan de wal te gaan bij ‘slechts’ 30.000 pinguïns. Voordat we de tour konden gaan doen moesten we eerst een ander probleem oplossen. Tijdens het rijden was er een steentje op ons ruit geknald waardoor we een scheur hadden in onze ruit. Jaja we weten het, ruiten zijn niet veilig bij ons… Maar onze El mundo had dus lijm nodig, na veel gezoek kwamen we twee mannen tegen die ons met liefde wilde helpen. Na wat heen en weer gebel wisten ze een bedrijf dat ramen maakte in de volgende stad. Dit konden we nu niet doen dus dat was een zorg voor later. Na al het geregel voor de ruit stond er ontspanning op het programma en kon onze pinguïn tour beginnen. Met een groep van z’n 10 personen moesten we in een rubberen speedboot stappen en kon het avontuur beginnen. Onderweg kwamen we veel vogels tegen en zelfs een dolfijn met een baby daarna kwamen we verschillende zeeleeuwen tegen op een rots maar de wit zwarte dolfijnen bleven jammer genoeg voor ons verscholen. Na een rondje gevaren te hebben was het zover, we gingen aan wal bij de pinguïns. Het zag er letterlijk zwart en wit door die kleine waggelende beestjes in hun smokings. Je kon langs ze gaan zitten en ze zelfs bijna aanraken (helaas was dit niet toegestaan). Wat hadden we graag zo’n klein ding in onze rugzak willen stoppen om mee te nemen naar Nederland. Het was fascinerend om te zien hoe ze met zijn allen daar rond waggelde en in het water sprongen om te vissen. Na de vele foto’s was het tijd om weer terug te gaan naar Puerto Deseado.
De volgende ochtend stond er weer een lange rit op het programma. Tijdens de langer ritten kun je je hele leven analyseren en hierdoor komen soms de gekste ideeën naar boven (Eigen bedrijf beginnen, boek schrijven, kindernamen bedenken, je huis opnieuw inrichten en helaas ook wat gaan we doen in Nederland qua werk). Gelukkig was er tijdens de rit een kleine onderbreking omdat we stuiten op een grote groep zeeleeuwen. We konden deze groep van zo dicht bij naderen dat je hun scheten zelfs kon ruiken. Wel bijzonder om met z’n tweeën zo dichtbij te kunnen komen. Vele uren en kilometers later kwamen we aan in Puerto Madryn, een stadje die vele maanden in het jaar geteisterd wordt door zwangere walvissen die in de warme baai komen bevallen. Wij denken dan vooral aan een bloederig tafereel! Jammer genoeg was het niet de juiste maand om dit bloederig tafereel te kunnen aanschouwen. Wij moesten het slechts doen met pinguïns (alweer), zeeleeuwen, zeeolifanten en oh ja euh …..orka’s . Voordat we naar de ‘natuurlijke’ dierentuin konden gaan moest El Mundo eerst gelijmd worden om doorscheuren van de ruit te voorkomen. Gelukkig werd dit op een Carglass manier gedaan, het grootste verschil is dat ze hier geen aan huis aan hostelservice hadden.
Vanuit de stad was het z’n 100 kilometers rijden naar het nationaal park Puerto Valdes. Hier is een mini plaatsje (Puerto Piramides) waar we de nacht in onze tent wilde verblijven. Toen we informatie wilde inwinnen over de beste plek voor het orka spotten kregen we het goede nieuws dat er orka’s waren gespot (Het is niet standaard dat ze er zijn). Ook wist de range een mooi gratis plekje om te kamperen. Ons kampeerplekje was een afgelegen strand. Ons tentje konden we mooi opzetten tussen de duinen waardoor we een geweldig uitzicht hadden over de baai (moet je bedenken dat als je hier kampeert als er honderden walvissen aan het bevallen zijn). Na een heerlijk diner, waste we ons bordjes af in een zelfgemaakt wasteiltje van kuilen in de zee en genoten we heerlijk van een warm kampvuur onder de sterrenhemel. Die avond waaide het zo hard dat we wakker werden omdat we bang waren dat de wind er met onze tent vandoor ging en ons erin. Ons doel van de volgende dag was op zoek te gaan naar de killerwhale oftewel de ORKA. Toen we aankwamen bij de orka spot plek was het een drukte van jewelste en ja hoor ons geluk stond aan onze zijde. Want heel maar dan ook heel in de verte zwommen 3 orka’s, het waren in ons ogen meer zwarte witte vlekjes maar toch we hadden ze gespot. Die morgen waren deze 3 orka’s op jacht geweest en waren ze vlak voor de kust gaan zwemmen, wij waren te laat om dit mogen aanschouwen. Na uren hopen en wachten op dat ze dichterbij kwamen hadden we het op een gegeven moment wel gezien. We hadden besloten om die avond terug te keren bij hoogtij. Dit is het enigste moment dat de orka’s dichtbij de kust komen om op jacht te gaan naar zeeleeuwen die liggen te zonnen/slapen op het strand. Het kan zelfs voorkomen dat een orka op het strand komt om een zeeleeuw de zee mee in te trekken. Dit is trouwens de enigste plek op de wereld waar dit fenomeen voorkomt. Onze hoop was dus gevestigd dat op het menu babyzeeleeuw stond. Voordat we die avond terug zouden keren gingen we eerst nog verder onze ‘natuurlijke’ dierentuin bezichtigen, pinguïns, zeeleeuwen en zelfs wilde gordeldieren die je kon aanraken hadden we al gespot. Er kwam geen einde aan al het moois of toch wel?!
Die avond keerde we terug naar de orka spot plek en ja hoor, er stond zeeleeuw op het menu. Want onze drie zwarte witte vrienden waren terug gekeerd en hadden zelfs nog een vriend meegenomen. Er waren nu dus gewoon 4 orka’s die vlak voor ons op de golven aan het spelen waren. Een geweldig gezicht om zo gigantisch beest van dichtbij te mogen aanschouwen. Op het moment dat wij er waren was er nauwelijks iemand, behalve een film crew die een documentaire aan het maken was over het leven van de orka. De ranger was daardoor er op gebrand dat zij de goede shots kregen waardoor hij het gedrag van de orka’s nauwlettend in de gaten hield. Op een gegeven moment draaide de orka’s weg van het strand en zwommen ze richting een baai. Dit had de ranger al vroeg in de gaten waardoor wij snel in El Mundo sprongen om op een andere plek de orka’s te spotten. De film crew had helaas een voorrangspositie waardoor ze op het strand mochten filmen. Wij konden van een afstand goed zien dat de orka’s de film crew voorbij zwommen, later kregen we zelfs een stuk film te zien waar je een orka op land ziet komen om de film crew te bewonderen. Dit was een echt kippenvel moment. Het was een lange dag maar we hebben wel zulke bijzondere dingen gezien. Na z’n dag weet je weer waarom je van reizen houdt.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.