In Sucre hadden we een keer een wat mooier hotel. Nadat we de berggeiten route hadden overleefd hadden we geen zin om meer verder te zoeken. We bleven dus samen met de motorrijders in een mooi hotel boven op de berg met uitzicht over de “witte” stad. Ze hadden er heerlijk eten en we konden even bijkomen van wat we allemaal hadden meegemaakt de afgelopen dagen. El Mundo had het wat minder naar zijn zin in Bolivia want nu was hij weer gaan lekken bij de versnellingsbak. Dus hop naar de Suzuki dealer en ook hier lieten we hem even goed nakijken. Wij hebben ons vermaakt met uitslapen en de stad bezichtigen. In Zuid-Amerika heeft elke stad of dorp een Plaza de Armas. Zie het als een soort centraal plein waar je lekker gaat zitten om vooral mensen te kijken. Wij hadden geluk want er waren 2 dingen te doen waarvan 1 leuker als het andere. Het leuke was een parade met muziek en iedereen verkleed in de kleding van hier. Ze liepen rond de plaza en het was een leuk gezicht. Aan de andere kant was ook het minder gezellig. De stakende truckers waar we eerder over vertelde stonden nu allemaal zonder trucks te demonstreren voor een regeringsgebouw. De demonstraties waren gelukkig wel vredig op het vuurwerk na. Sabine heeft de stakende mannen ook even vermaakt en dat al met alleen voorbij lopen. Toen we erlangs liepen vielen vele monden open, werd er flink gefluit en werden er vele opmerkingen gemaakt in het Spaans. Zo vaak zien ze een blijkbaar geen blonde schone.
Even een klein feitje tussendoor: Als je zin hebt in een cola en betaald met a 5 euro, dan betaal je in Bolivia al met groot geld. Kleingeld is moeilijk te bemachtigen omdat je alleen maar grote biljetten uit de automaat krijgt. Wisselen is daardoor altijd een uitdaging zowel voor jezelf als voor de verkoper. Het is daarom altijd maar weer de vraag of de verkoper in een andere winkel iets gaat kopen om te wisselen of dat jij je lekkere cola moet laten staan.
Toen we de auto ophaalden wisten we weer waarom we blij waren dat El Mundo pas problemen kreeg in Bolivia. Ze hadden wat kleine dingen gerepareerd en totaal moesten we maar liefst 35 euro afrekenen. Autorijden blijft zo gewoon leuk in Bolivia. De motorijders waren al 2 dagen weg dus we moesten nu zelf de sluiproute uit Sucre terug vinden. Deze hadden we best gemakkelijk gevonden maar toen sloeg de schrik toe. GVD alleen maar vrachtwagen tegen elkaar geparkeerd….Hoe gaan we nu in hemelsnaam de stad uit komen en de deadline dat we in La Paz moesten zijn voor Anneke begon toch wel te dringen. Michael was uitgestapt om te kijken of er echt geen mogelijkheid was om er langs te glippen. Na 10 minuten kwam die terug met misschien goed nieuws. Als we een stuk om zouden rijden zouden we er misschien precies tussendoor kunnen. Wat hebben we toch een geluk dat El Mundo zo’n klein gebakje is want we konden er precies tussendoor snieken. Na wat gehannes waren we toch op de sluiproute uitgekomen en konden we onze weg vervolgen naar Potosi. Wederom hadden we een blokkade omzeild.
De weg naar Potosi kon nog wel is een lastige worden aangezien Potosi op 4300 meter ligt. Er is daar minder zuurstof dus of de motor dat gaat trekken?? De hele rit was overweldigend. We hebben nog nooit een route gehad waar de natuur elke 30 minuten totaal veranderd. Dan waren de rotsen rood en dan weer gekleurd, dan waren er bomen en vervolgens weer cactussen en dan reden we door een woestijn en dan weer door een begroeid gebied. Je verveelde je tijdens de rit niet en je vergat bijna dat je steeds grote bergen op en dan weer af ging. El Mundo stopte dit keer niet tijdens het klimmen dus we waren helemaal blij.
Dat potosi op 4300 meter ligt kun je wel merken. Er zit door de hoogte minder zuurstof in de lucht en daardoor word je een stuk sneller moe. Dit merk je al als je 2 keer de trap op en afloopt. Best een bijzonder fenomeen. In Potosi bleven we alleen slapen want het is niet de mooiste stad en we wilde zo snel mogelijk naar de zoutvlakte in Uyuni.
De rit naar Uyuni ging niet helemaal volgens plan. Weer hield El Mundo het berg op voor gezien. Hij stotterde en het vermogen viel dan weg. We lieten hem weer even staan en uiteindelijk deed hij het weer. We vermoeden dat het met de hoogte te maken had maar ook dit keer weten we het niet zeker maar het belangrijkste is dat die het weer doet. We kwamen rond een uur of 3 aan in een soort van woestijn stad. Tenminste dat gevoel had je als je binnen kwam. Dit dorp had ook nooit bestaan als er geen zoutvlakte was geweest. Wij zijn gelijk op zoek gegaan naar een hostel met garage maar die vroegen allemaal belachelijk veel geld. Na een uur waren we er zo klaar mee dat we binnen een seconde besloten hadden om naar de zoutvlakte te rijden om daar te gaan kamperen. Enige haast was er wel geboden want iets voor 6 zou het al donker worden. Dus zo gezegd zo gedaan, over een stoffige weg richting de zoutvlakte en toen hop die witte oneindige massa op. Het lijkt een beetje op een zee, tot waar je kan kijken was het wit (in plaats van blauw). We reden een kilometer of 15 het zout op en daar zetten we onze tent op. Het was dus ook gewoon alleen maar wij en euh… wij! Tegen de tijd dat we gingen koken was het al helemaal donker. We kookte een pastatje alleen vond Sabine het nodig om hem om te stoten (uiteraard vond zij het weer Michaels schuld). De restje zonder al teveel saus aten we op en toen begon het toch echt koud te worden. Het kan er vriezen tot ver in de min dus we hadden al veel extra kleren klaar gelegd. De nacht was echt heel(!) koud in ons tentje maar de morgen maakte alles goed. Alleen de witte zoutvlakte, de blauwe horizon en wij. Geweldig!
Op de zoutvlakte maakt iedereen geweldige foto’s. Door de oneindige vlakte kun je er leuk spelen met de grote van personen of spullen waardoor het perspectief van de foto heel leuk is. Wij keken er erg naar uit om dit te doen maar het werd een groot drama! Iedereen lukt het om leuke foto’s te maken behalve ons. Althans dat vond Michael. Na uren van proberen werd die steeds gefrustreerder en toen was er geen land meer met hem te bezeilen. Daarom besloten we maar om de foto sessie voor gezien te houden. Achteraf bleek trouwens dat we toch best leuke foto’s hadden.. We reden terug naar het dorp en daar hebben we El Mundo eerst zout vrij laten spuiten. Met een hogedrukreiniger werd die goed schoongemaakt. Dit is ook echt nodig want al dat zout is niet echt bevorderlijk voor je auto. Na het poetsen zijn we doorgereden naar een treindump plaats. Hier staan vele oude treinen op 2 verlaten sporen en door de zout zijn ze erg mooi gaan roesten. Hier kun je echt super foto’s maken en gelukkig lukte het dit keer wel en was dit dan ook wat gezelliger. Haha
We hadden gedaan wat we erg graag wilde doen en dat was slapen in onze tent op de zoutvlakte. Hiermee hebben we echter maar een klein stukje gezien en deze omgeving had meerdere mooie geheimen. Daarom besloten we om met een 3 daagse tour mee te gaan. We moesten dit wel met een tour doen want navigeren op de vlakte was lastig en El Mundo was toch echt iets te licht voor al het zware werk wat er ook bij kwam kijken. Een tour was snel geboekt maar hier vertellen we de volgende keer over.
Leuk verhaal weer! Zoutvlakte lijkt me erg mooi. Jammer van de foto’s.. 😉
Van wie heeft Michael het dat hij frustie wordt als iets niet lukt. Antwoorden insturen voor 1augustus a.s. Voor de winnaar ligt er een vaatje keukenzout klaar.